Reisverhaal «1. aankomst en KwaZuluNatal (deel 1)»
Zambia en zuidelijk Afrika
|
Zuid-Afrika
|
4 Reacties
20 Oktober 2012
-
Laatste Aanpassing 27 Oktober 2013
Maandag 15 oktober komen we aan in Johannesburg. We huren de auto vanaf dinsdag, dus overnachten we dichtbij de luchthaven in Sunrock Guesthouse. Aangenaam , erg proper en veel info krijgen we van de familie die dit guesthouse runt (en eigenaar is). Arthur, de eigenaar, is kok en in feite (kunnen) eten de gasten mee met de familie. Hij voert ons de volgende ochtend naar Wicked, nog dichter bij de luchthaven. We halen er onze kleurrijke van op, beter uitgerust dan deze in Chili, maar minder mooi geschilderd. Ook deze auto zullen we niet kwijt geraken op een parking.
We doen weer een hoop noodzakelijke inkopen, door de minderhoge temperaturen kunnen we groenten en fruit wel langer bewaren. Nog voor we uit Johannesburg vertrekken regent het al (erg).
We vertrekken richting KwaZuluNatal, de meest oostelijk gelegen provincie, ten zuiden van Swaziland en Mozambic . We starten in die regio omdat er ook nog malariarisico bestaat. Terwijl we toch de Malarone-pillen nemen, kunnen we beter al de risicogebieden na elkaar bezoeken.
.gif)
Langs de baan zien we grote landbouwbedrijven met westerse koeien, in de verte zien we ook een aantal koeltorens, dus industriële activiteit, en er zijn ook een aantal erg hoge graansilo’s om de oogst in op te slaan.
Verder zijn er dorpen en stadjes en toch ook wel wat townships, te herkennen ook bewoningen met metalen golfplaten, plastiek, karton en ander verzameld materiaal. Het geheel is erg verscheiden van wat we in Zambia gezien hebben. Daar wonen armere mensen en ook minder arme in huizen met dikwijls een rieten dak, huizen soms in steen, of in kleibriks, of bedekt met golfplaten. Hier zijn de huizen in de dorpen van een betere kwaliteit, maar de townships zien er troosteloos uit.
Op een bepaald moment regent het niet, maar vallen er dikke hagelstenen uit de lucht. Op de voorruit van de auto is het alsof en stenen terecht komen. Gelukkig doorstaat het glas de bekogeling.
We overnachten in Bethal, een groter dorp langs de route. In deze provincie, Mpumalanga, zijn er weinig campings, dat weten we van vorige reis, 7 jaar geleden. Omdat het langs de weg erg slecht weer is, is het dus goed dat we in een B&B overnachten. ’s Avonds giet het hier ook bakken water. Daardoor is het ook wel een 10-15 graden frisser dan in Zambia.
We rijden tot Ermelo, daar is er een afsplitsing naar KwaZuluNatal. Er zijn nog grote boerderijen, maar er ook veel bosbouw. Vooral eucalyptus en den worden aangeplant, gecultiveerd en weer gerooid. We zien dat een deel van het hout voor vezelplaat wordt gebruikt, van een ander deel maakt men lange palen die behandeld worden tegen termieten en ander ongedierte.
Het valt ons op dat er in elk dorp wel minstens 1 benzinestation en minstens 1 supermarkt is. We moeten ons nog wat aanpassen.
De weg naar het eerste park, Ithala Game Reserve, staat goed aangeduid. Ook dat valt ons op.
Omdat het weer koud en erg nevelig is, huren we een self catering chalet, in plaats van op de camping in het park te gaan overnachten. De eerste nacht hangt er een erg onweer vlak boven de plaats. Bliksem en donder gelijktijdig en een enorme regenbui. Gelukkig slapen we binnen. De dag nadien is de lucht voor het grootste deel helder blauw en is er veel zon. Goed om het gebied te bezoeken met zijn 100 km vrij goede grintwegen. ’s Morgens moeten we hier en daar nog door rivieren rijden, maar Stephan test de diepte en dat is OK.
Ithala is landschappelijk een mooi park. Het ligt in een berg- en rotsachtige omgeving met een hoogteverschil van 1000m. De rit door het park laat de verschillende landschappen en vegetaties zien. En dieren kan je maar zien in hun eigen biotoop.
We zien, kort na de inkom, al heel wat dieren, waarvan sommigen niet voorkomen in Zambia.
Wanneer we vertrekken uit Ithala Game Reserve is het erg mistig, en als we op een grotere hoogte rijden, zitten we in de wolken(letterlijk!). In KwaZulu Natal zijn er vele natuurparken, enkele hebben we 7 jaar geleden ook al bezocht. Ze waren toen veel aangenamer dan het Kruger Nationaal Park, kleinschaliger en met heel wat dieren. Ook de mensen die er werken waren vriendelijker. Kruger NP was en is uit op duur toerisme. Kruger N.P. ligt in de noordelijke Limpopo provincie tegen d” grens met Mozambiç. Ook nu zijn we helemaal niet van plan om naar Kruger te gaan.
uMkuzi Game Reserve is een park dat we al bezochten en waar we nu weer naartoe gaan. De laatste 18 km gaan over een soort grint- en aardenweg. Ook hier regende het 36u geleden erg en we moeten meermaals door overstromende beken.
We zetten onze tent op de camping bij de ingang, nu zijn we absoluut niet de enige bezoekers. Aan de receptie, 10 km verder, vertelt men ons dat het nog zal regenen en dat een aantal grint-aardewegen in het park niet meer berijdbaar zijn door het water. Blijkbaar is het regenseizoen hier begonnen, enkele weken vroeger dan normaal. Dit betekent dat in het park er al heel wat stukken onder staan en dat de dieren nu niet meer naar de 2 meren moeten komen om te drinken. Dus ze zijn veel meer verspreid in het park terug te vinden. Daar waar in augustus er nog geen blad aan de bomen hing, is er nu fris groen en dus ook veel voedsel voor de dieren.
We rijden de grote rondweg, nu helemaal geasfalteerd. Gelukkig maar tijdens de regentijd. Er zijn zeer veel dieren te zien.
Op een bepaalde plaats bijvoorbeeld zien we 10 giraffen, rustig aan het herkauwen, en dat vlakbij de weg.
Het park is bekend voor zijn neushoorns (net zoals Ithala, maar daar hebben we ze niet gezien). Plots zien we 5 neushoorns, 4 samen en een groot mannetje alleen. Ze grazen, dus het zijn witte neushoorns (maar van kleur erg bruin). Ze zien ons niet, want neushoorns hebben een zeer slecht zicht. En waarschijnlijk ruiken ze ons evenmin, dus ze grazen rustig verder.
Zwarte neushoorns zijn moeilijker te zien. Ze zijn wat kleiner en zitten tussen de struiken omdat dat hun voedselbron is.
Als we op ons verste punt zijn, wordt het bijna donker en begint de regen en het onweer. Gelukkig niet zo een onweer als 2 dagen voordien. We kunnen gemakkelijk in de auto eten, dat is er op voorzien. Omdat er onder de tent al wat water staat, slapen we ook in de auto, die kan er gemakkelijk voor omgebouwd worden. Onze tent regent niet door, maar als we er in liggen, wordt de druk op de bodem zo hoog, dat ze de maximum capaciteit overschrijdt.
Zaterdag rijden we verder zuidelijk, richting Santa Lucia. Het toeristische stadje ligt bij een estuarium en een groot gebied er rond is “Wetland”, vochtig gebied met weer een andere flora en fauna.
Ook hier zijn we ooit geweest. De camping ligt bij het einde van het estuarium, en dus ook bij de Indische Oceaan.
In het estuarium leven veel nijlpaarden en vooral erg lange krokodillen. We zien ze op de zandbank bij het water liggen op een relatief korte afstand van mensen die er (tegen alle regels in) staan te vissen.
De grootste die hier ooit werd gevangen was bijna 6m lang!
De Indische Oceaan is hier steeds woest en het is er erg winderig.
