Reisverhaal «enkele dagen in de buurt van de kust Centraal Viet»

een stukje Indochina | Vietnam | 5 Reacties 01 April 2016 - Laatste Aanpassing 01 April 2016

5. Hoi An
Tussen Kontum en Hoi An is er geen directe buslijn. Dit geldt ook voor andere buslijnen. Bussen stoppen in het busstation van Da Nang. Daar stappen we over op een lokale bus, met zeer arrogant personeel. De vragen meer dan het dubbele van de ritprijs aan elke toerist, zelfs deze met een kleine tas. Corruptie geldt hier op elk niveau. We waren al verwittigd via de reisgidsen.

Kaart met situering van Hoi An

In de centrale bergen waren er weinig of geen toeristen, hier in Hoi An kan je niet naast de toeristen kijken. Wie naar Vietnam komt, komt naar Hoi An.

op dit schild van Hoi An staat de meest bekende brug in de oude stad afgebeeld

De reden is het oude en goed bewaarde stadje, dat de laatste 200 jaar maar weinig verandering heeft ondergaan. Meer dan 800 artikelen, vooral gebouwen, werden in 1999 op de Unesco werelderfgoedlijst geplaatst. Om in de oude stad te komen moet men een ticket kopen. Hier hangen vijf bonnetjes waarmee men 5 plaatsen kan bezoeken.

net buiten het centrum bevindt zich de Confusiustempel. Eens het bruggetje over (de verbinding tussen de aardse wereld en de hemelse wereld) botst men op een grote muur. Die is steevast gebouwd om de boze geesten tegen te houden, mensen kunnen immers rond die muur gaan

Van de vierde tot de tiende eeuw gebruiken de Cham (vermoedelijk de eerste bewoners van Vietnam) de haven van Hoi An. Nadien verloor de haven en de stad zijn betekenis, tot in de 16^de eeuw de Nguyen-dynastie de haven voor buitenlandse handel open stelde. Vooral Chinese en Japanse handelaars kwamen naar Hoi An. In de stad bouwden zij hun huizen, gebouwen voor hun godsdienst en andere structuren. Vanaf 1636 was het de Japanners intern verboden om nog handel te drijven met het buitenland. In hun plaats kwamen de Portugezen, later de Hollanders, Engelsen en Fransen. Ieder drukte in min of meerdere mate zijn stempel op de stad. Ondertussen verzande de rivier, terwijl de schepen steeds groter werden. De haven en de handel verplaatsten zich naar Da Nang, een stadje dat ongeveer 20 km noordelijker ligt. Daarom is er de laatste 200 jaar zo goed als niets veranderd aan de stad. En dank zij de horden toeristen blijft de stad wat ze was.

sommige mensen hebben hier nu een goed of behoorlijk inkomen, anderen moeten leven met heel weinig. Aan de rivier zitten vrouwen en oude mannen in een boot te wachten tot iemand wil instappen om langs de stad te varen

“pas op voor de vaas” is hier niet van toepassing. 2 brommers vervoeren samen 4 Chinese vazen. Hopelijk komen ze zonder brokken op hun bestemming aan

In het oude centrum van de stad zijn de huizen nog zoals weleer. Op de benedenverdieping zijn er winkels of winkeltjes, cafés of restaurants. Hoi An is in Vietnam zeer bekend voor als zijn kleermakers, schoenenmakers, leerbewerkers, kunstenaars.

Door de zeer vele toeristen die hier komen, draait de economie lokaal tot wat verder verspreid, op volle toeren, voornamelijk dan tijdens het hoofdseizoen (december). Bij de verschillende kleermakers zien we telkens mensen zitten, te onderhandelen, over een kostuum, een hemd of een outfit voor dames.

een klein confectiebedrijfje met slechts drie personeelsleden, locatie van het gebeuren is de winkel

het in elkaar stikken van een kledingstuk gaat aan een ongelooflijke snelheid

hier werken tientallen mensen in het vervaardigen van kostuums op maat

niet alle bedrijven zijn even goed, dit bedrijf wordt als zeer goed geklasseerd

wat ook je smaak is, als je betaald wordt het voor jou gemaakt

heb je speciale voorkeuren en vind je dit niet in België, kom dan naar Vietnam

de kledingstukken die getoond worden, worden niet verkocht. Dikwijls zijn ze zelfs al verkleurd door de zon

een van de zeldzame “pret-a-poter”winkels

Verder vind je ontelbare keren hetzelfde wat betreft kledij, lantaarns, T-shirts, … .

winkels waar enkel stoffen verkocht worden

winkels en winkels met schilderijen

en zeer veel zaken met lederwaren: tassen, handtassen, schoenen, riemen, …

’s avonds worden de winkels met lantaarns verlicht

natuurlijk ontbreekt hier niet de zijdeproductie. In deze showroom is het enkel voor de show. Waar zich de echte locatie bevindt, komen we niet te weten “ver weg…”

weven gaat hier machinaal, veel sneller

hier is een bedrijf waar tafellopers met de hand worden geborduurd. De vrouwen zitten met een hand boven het opgespannen doek, de andere hand onder. Zo kan de naald gemakkelijk door de stof geduwd worden, opgevangen worden en weer in de andere richting geduwd worden

in hetzelfde bedrijf, en later ook op een andere plaats, zitten hele groepen vrouwen schilderijen te borduren. We zien dat de tekening eerst op de stof wordt geprint, waarna het borduren gemakkelijk gaat

niet het meest leuke werk te zien aan de borduursters. In Toyoda, in Japan, zagen we dat datzelfde werk veel en veel sneller door een volautomatische weefmachine kan gebeuren. Wat is de waarde hier van “met de hand vervaardigd”

vrouwen proberen wat fruit te verkopen. Het fruit is mooi, rijp maar niet rot

vooral oosterse toeristen laten zich in een fietstaxi rond voeren, sommige kijken een ganse weg enkel naar het schermpje van hun smartphone op 25 cm van hun ogen, anderen slapen, nog anderen zitten te suffen. Waarschijnlijk is de fietstaxi eerder een uitrustplaats, dan een middel om gemakkelijk aan sighseeing te doen

de fietstaxi’s staan op vele plaatsen te wachten en te roepen naar mogelijke klanten? Soms liggen de fietsers in de kar te slapen

deze oude vrouw moet het wellicht stellen met het beetje geld dat ze krijgt voor haar eigen geplukte groenten

een werkplaats waar mensen met een handicap een aangeleerde techniek uitoefenen en daardoor mooie (kunst)voorwerpen maken

’s Avonds is de meeste bedrijvigheid dichtbij de brug over de rivier. Die brug verbindt Hoi An met een van de eilanden die in de rivier liggen.

de brug naar het eiland is verlicht, een grote kerstboom-achtige verlichting

zicht van af het eilandje op de oude stad

Omdat Hoi An ook wel bekend is voor zijn lampen waarvan het skelet in bamboe en de bekleding in stof of in zijde gemaakt is, zien we overal die lampions hangen. ’s Avonds geeft dit een speciale sfeer.

lampions en nog eens lampions

het skelet van de lampions bestaat uit fijn gesplit bamboe

op het bamboe aan de buitenzijde wordt er textiellijm aangebracht en daar wordt dan de stof op gekleefd, in een minimum van tijd is de lamp klaar

op de kade van het eilandje een reuzenlantaarn

kleurrijk is de trouwfoto wel, en vooral ook China-achtig,

originele trouwfoto’ zijn ver te zoeken, zeker niet in Hoi An

Aan de brug staan heel veel verkoopsters met gekleurde kartonnen bakjes waarin ze een kaarsje zetten. Voor enkel centen is zo een verlichting te koop. Dan kan je een wens doen, en het geheel als bootje neerlaten op de rivier.

wil je van mij een gekleurd bootje kopen? …..

dit meisjes heeft kaarsjes in haar bootjes gezet zodat ze gemakkelijk verkopen

“dat de mensen op de wereld zich wat beter mogen voelen”

de brug naar het eilandje tegenover de oude stad

zicht op het eilandje, met zijn winkels, nachtmarkt en restaurants

links bevindt zich de nachtmarkt voor de mensen die overdag geen tijd hebben om de souvenirwinkels te bezoeken of voor diegenen die er gewoon niet mee kunnen ophouden

overal en op eender welk moment van de dag of de nacht worden er wel trouwfoto’s gemaakt: het koppel, de fotograaf en dikwijls ook een man of een vrouw die het gelaat en het kapsel van het meisje moet optimaliseren

we draaien ons om en het volgende koppel met medewerkers is er al

en 5 meter verder dit koppel

nog eens de Spaanse Brug, het kenmerk van de stad

Zoals we in enkele steden van Cambodia ook hebben gezien, is er in Hoi An een project om straatkinderen, wezen, en kinderen die misbruikt worden, een betere toekomst te bieden. Natuurlijk moeten deze kinderen over goede verstandelijke capaciteiten beschikken en moeten ze de opleiding en de training aan kunnen. De kinderen krijgen een 18-maanden durende opleiding in hotel en restaurant. De oprichter heeft goede connecties met een befaamde school in Manattan die ook een dergelijke opleiding geeft op hoog niveau. De kinderen leren elke tak van hotel en restaurant tot zelfs management. Ze krijgen onderdak, goede medische zorg, psychologische begeleiding, Engels en een stevige training. De opleiding is zo goed, dat de afgestudeerde voormalige straatkinderen een job krijgen in vijfsterrenhotels en -restaurants.

de kinderen zijn vriendelijk, correct, beleefd en spreken Engels. Alles zowel in de keuken als in het restaurant is hygiënisch en heel netjes

de keuken is “on-vietnamees”, dwz kraaknet

Hoi An is een open museum. Voor de toegangsprijs in de stad (5€) kan je 5 bezienswaardigheden aandoen.
Hiertoe behoren oude huizen, Chinese gemeenschapszalen, tempels, musea en één plaats waar kunstenaars aan het werk zijn.

De toegang tot de oude stad langs de westzijde is via een bruggetje, de Japanse Brug. Ze werd tussen 1593 en 1595 gebouwd en overspant een zij-arm van de grote rivier Thu Bonn. Japanse duidt er op dat ten tijde van de bouw, de Chinese met de Japanse wijk werden verbonden via deze brug.

de brug met gekleurde avondverlichting

Het oude huis van Quan Thang heeft enkel een gelijkvloerse verdieping en is niet zo groot. Een erg oude man vraagt onze ticketjes te zien en te knippen-met de schaar wordt een van de vijf bonnetjes afgeknipt. Het gebouw is ongeveer 300 jaar oud. Het huis wordt nog steeds bewoond, maar de eigenaars leven erg simpel.

in dit voormalige koopmanshuis is er, zoals bij alle huizen, een soort altaar

in het binnentuintje is een muur bekleed met versiering waarbij ook keramiek werd gebruikt

er werd ook gebruik gemaakt van donker hout

dat werd gebeeldhouwd

vroeger een huis van een welvarende koopman, nu slecht aangepast om hier te leven, een vochtige kookplaats

en een afwasplaats waar de mensen gehurkt bij zitten, voor oosterlingen blijkt dit geen probleem te zijn

een familiefoto die er nog vrij nieuw uitziet, met welvarende mensen

Het oude huis van Tan Ky wordt nog steeds bewoond door afstammelingen van de eerste eigenaars. Nu woont hier de zevende generatie. Er hangen enkele foto’s van vorige generaties. Het huis was een koopmanshuis dat einde van de 18^de eeuw gebouwd werd. Dit huis heeft ook een bovenverdieping, maar die kan niet bezocht worden. Het huis immers wordt nog steeds bewoond.

in dit huis is het houtwerk veel mooier

zware stoelen met inlegparelmoer

er hangen 2 panelen op met een aantal Chinese karakters. De karakters echter zijn gemaakt met vogels, 50 op elk paneel

zicht naar boven, ook hier keramiek

een bed, hout met een dun bamboematje bedekt, en een mooi bewerkt scherm

Op een deurstijl zijn de hoogtes, die het water bereikte tijdens sommige regenseizoenen, aangeduid. In het geval dat het peil van de rivier snel stijgt, moeten alle meubels snel geëvacueerd worden. Er is een gat in de zoldering en met een touw worden de meubels opgetrokken.  Zo was in het najaar van 1964 het waterpeil gestegen tot meer dan 2m hoogte, bijna aan het plafond.

Ooit was in de stad de Chinese Fujian gemeenschap de grootste gemeenschap. In 1690 kocht de gemeenschap de grond waarop een oude Vietnamese tempel stond. Die tempel verbouwden ze vele malen tot de huidige gemeenschapszaal, ook een soort tempel. Laatst werd in 1970 een hek met drie toegangen toegevoegd.

boven de toegang, de naam in Chinese karakters

de toegang met de drie poorten, toegevoegd in 1970

mooie kleuren bij een lage zon

Aan het plafond in de verschillende delen van de tempel hangen wierookstokken in spiraalvorm.

niet één, maar vele spiralen (in feite lange wierookstokje) versieren de tempel

De tempel dient als plaats om Thien Hau te vereren. Zij is de zeegodin en beschermt de zeelui. In de tempel zijn haar 2 assistenten te zien, de ene moet tot 1000 km ver kijken, de andere moet tot 1000 km ver luisteren zodat zeelui overal beschermd kunnen worden.

een schilderij dat de vreselijke stormen, die de schepen moesten doorstaan, weergeeft

Thien Hau, de zeegodin en beschermster van zeelui

deze moet 1000 km ver luisteren

Achter het hoofdaltaar zijn nog 3 altaren op een rij. Een ervan bevat ook een beeld van de zeegodin, omgeven door 12 vrouwen. Die houden of een baby in de arm, of op de rug, of een klein kind aan de hand. Aan dit altaar komen vrouwen die niet zwanger geraken, offergaven brengen.

Met het inkomticket heeft men de mogelijkheid een gebouw waar kunsthandwerk ten toon gesteld en verkocht wordt, te bezoeken. 2 maal per dag is er een kort optreden van een muziekgroep en enkele dansers. Leuk om eens te zien en te beluisteren.

optreden

Verder is er nog een groot Chinees gebouw, met binnen in een klein museum over de geschiedenis van Hoi An. De collectie houdt niets in.

Als laatste bezoeken we het oude huis van Duc An. Dit huis werd op het einde van de 19^de eeuw gebouwd en nu woont er de zesde generatie. Ook hier is er een voorhuis, in dit geval was daar ooit een apotheek en een salon, een binnentuin, om licht door te laten, en een achterhuis. In het achterhuis, dat in Hoi An meestal uitgeeft op de parallelle straat, wordt er geleefd en geslapen. In dit huis toont men het achterhuis niet. Als we even kijken ziet het er even triest uit als bij de vorige huizen. Een soort betonnen vloer, met een vuurtje waarop kan gekookt worden en een kraan waar kan afgewassen worden. Van de slaapkamers zien we niets.

in dit huis is er nog veel te zien in teak en andere tropische hardhoutsoorten

vele versieringen in het hout zijn in parelmoer

in het binnentuintje staan enkele bonsaiboompjes

de stoelen hebben een marmeren zitting

hier staan nog verschillende houten, antieke meubelstukken

We laten in verschillende confectie-ateliers iets maken. Na het nemen van de maat, moeten we nog eens terug voor de pas en daarna voor het ophalen.

deze verkoopster is zo blij dat ze tegen ons kan spreken en dat ik naar haar luister

Hoi An ligt niet alleen aan de rivier, maar ook bijna aan de zee.

de oude stad grenst direct aan de Thu Bon rivier, nu met een lage waterstand, maar soms in het regenseizoen overspoelt ze de ganse oude stad

Kaart Hoi An waarbij de oude stad omcirkeld is. De oude stad ligt aan de rivier, maar via enkele bruggen en eilanden kunnen we ook de zee bereiken

Om bij de zee te komen, kunnen allerlei voertuigen gebruikt worden. Wij stappen de 4 kilometer enkele richting.

eens Hoi An uit, komen we langs zeer vele paddyfields (rijstvelden)

deze boer is met zijn buffel op wandeling. Na even echter bedenkt de boer zich en kruipt hij o de rug van het dier

Bijna aan zee, gaat de weg via bruggen over een eiland. Hier is de grond zo goed van kwaliteit dat er zich minstens één groot groentebedrijf heeft gevestigd. We gaan er langs en lopen rond in de tuin.

de eerste brug gaat over een kleinere waterloop, mooi in de natuur gelegen

ajuin is de groente die zo wat door bijna iedereen bijna dagelijks gegeten wordt

Heel veel groepen komen hier in een georganiseerde tour. Ze worden bij het hotel opgehaald en met een fietstaxi vervoerd. Eens ter plekke krijgen ze een gids en een stofjasje aan. Dan mogen ze helpen, met een gieter water uit een put halen en dat op een groentebed uitgieten.

de groentebedjes zijn lang en smal

eens alle groente geoogst, wordt het bedje weer om geharkt en wordt er nadien met de hand, meststof in de grond gebracht. Daarna wordt de meststof ingeharkt

een deel van de groenten wordt automatisch besproeid

maar een deel wordt dagelijks met gieters van water voorzien. Die gieters worden via een juk door een vrouw te gedragen

de vrouw moet met de gieters aan het juk in een waterbekken stappen, zich bukken en de gieters

hier wordt ook wat taro gekweekt. Van de taroplant wordt de wortelstok gebruikt en als groente klaargemaakt, vooral in groentemengelingen

Een korte tijd later komen we aan zee, de Zuid-Chinese Zee, een randzee van de Pacifische Oceaan. Er is een hoge golfslag, het is hier steeds verboden om te zwemmen, hoogstens mag men pootje baden. Het An Bang strand heeft fijn zand, maar is nog niet toeristische ontwikkeld.
Verrassend is dat hier toch wel wat mensen komen liggen in huurstoelen, sommigen in de zon, anderen volledig in de schaduw.

het strand en de omgeving is erg rustig,, maar de infrastructuur is goed

op het strand liggen ronde, rubberen bootjes. Waarschijnlijk zijn ze eigendom van de vissers want hun netten liggen er bovenop

enkele foto’s van de zee. We komen maar twee maal aan de zee in Vietnam

het stukje strand dat regelmatig door het water bevochtigd wordt, ligt heel erg schuin en is het bijna niet te bewandelen. Het zeewater voelt nog koud aan

alles staat netjes klaar, veel toeristen zijn er nog niet

Iets meer dan 45 km ten zuidwesten van Hoi An lag ooit My Son (lees mee se).

My Son betekent “Mooie Bergen” , het ganse gebied ligt helemaal in een erg bergachtige omgeving met toppen tot ongeveer 2000m hoogte

Het Champa volk (of de Cham) waren niet erg gecentraliseerd, maar er was wel een koning). De begraafplaats van vele Champa koningen was in My Son, startend in de 6^de eeuw nC. De gebouwen in die tijd werden opgetrokken uit een soort baksteen, eerder tegels van gebakken klei.

de tempels, inclusief begraafplaatsen, liggen aan beide zijden van een riviertje

dank zij de vele steles, met teksten in het Sanskriet (het Latijn van het oosten) weten de onderzoekers al op zijn minst voor wie de tempel was en wat er verder in het leven van de koning gebeurde

De ruïnes liggen in de bergen, moeilijk bereikbaar in de tijd van toen. Toen de Viet uit China steeds verder naar het zuiden trokken en grond veroverden, moesten de Champa zich ook steeds verder terugtrekken en werd My Son verlaten (16^de eeuw). Het oerwoud overmeesterde de site, de Viet wisten van haar bestaan zelfs niet af.

een man van de Cham minderheid. De Cham zijn vermoedelijk de oudste inwoners van Vietnam. Zij zijn afkomstig van Indonesië en brachten hindoeïsme en boeddhisme mee naar Vietnam.
Zij vestigden zich aan de kust en iets meer het binnenland in, maar niet verder in het land.
Zij vochten tegen de koningen van Angkor met wisselend succes.
Veel later zijn deze mensen overgeschakeld op de islam.

het oerwoud komt nu tot tegen de opgraving, een wedloop tegen de tijd om de ruimte onkruidvrij te houden

mooi en ondoordringbaar, geen wonder dat My Son zo lang bedekt geweest is

Tot begin 20^ste eeuw een Franse archeoloog per toeval op de site terecht kwam. Hij is beginnen graven en graven en ontdekte in totaal 71 belangrijke gebouwen. In vele van deze gebouwen stonden beelden van godheden. De Franse archeoloog echter, vond dat hij de mooiste zaken mee moest nemen naar zijn vaderland en houwde dan meer de hoofden af. Vele van die hoofden zitten in de collectie van het Louvre.

een beeld van Shiva, aan wie de meeste tempels gewijd zijn, zonder hoofd. In het Louvre kunnen we de hoofden gaan bekijken. Voor Frankrijk kan er onder geen enkel beding gesproken worden over de teruggave van de historische schatten

De archeoloog, Henri Permentier,  nam foto’s van alles wat hij zag.

het eerste gebouw dat we zien. De gebouwen hebben geen naam gekregen, de Franse archeoloog benoemde ze met een letter uit het alfabet

aan de achterzijde is een lokale archeoloog en zijn helper bezig het gebouw bloot te leggen tot op zijn grondvesten

het best bewaarde complex, echter niet veel meer rechtop staande na de bommen va de US

Ten tijde van de Vietnam oorlog, in het jaar 1969 hadden eenheden van de Vietcong (Nationaal Front voor de Bevrijding van Zuid-Vietnam, een communistische groepering die aanleunde bij het communistische Noord-Vietnam) in de buurt van My Son een kamp. De Amerikanen hebben dan ook het ganse gebied gebombardeerd waardoor er van de bouwwerken van My Son zo ongeveer niets meer recht bleef staan.

op het ganse terrein zijn veelvuldig bomkraters te zien, vooral naast de oude bouwwerken(de geschiedenis herhaalt zich nu in Palmyra, Syrië)

hier stond de hoogste (24m) en best bewaarde toren van het ganse gebied. Tot er 2 bommen vielen, een links en een rechts van de toren

Dank zij de foto’s van de Franse archeoloog is Vietnam, met de hulp van de universiteit van Milaan, sinds enkele jaren bezig met de restauratie van het in 1999 opgenomen My Son in de groep van Unesco Werelderfgoederen.

de beelden zijn overal uit de tempels gehaald en buiten tentoon gesteld. Hier Nandi, de stier die de god Shiva op het land vervoert

een klein museumpje ter plekke met enkele mooie beelden die werden gevonden. Dit is een mythologische figuur: de Olifant-leeuw. De olifant is het zinnebeeld van water, de leeuw van het land

een herop gebouwde tempel. Tussen de antieke bakstenen vindt men geen cement om de stenen samen te houden. Dikwijls zijn de tegels zwart omdat ze, na het bouwen, samen “verbrand “ werden, een techniek die er blijkbaar voor zorgt dat de tegels samen blijven zonder kleefstof. De nieuwe bakstenen worden aan elkaar vast gemaakt door hars van een bepaalde soort boom

De gebouwen zijn erg complex en voor een aantal is restauratie onbegonnen werk, gezien de resten die momenteel overblijven. Daar hebben de Vietnamese archeologen enkel muren gestut.

van deze tempel worden de muren gestut omdat de archeologen helemaal niet meer weten hoe de originele er uit zag

en zelfs als men restaureert, vertelt de gids, dan is de kwaliteit nu zoveel lager dan deze in de antieke tijd. Rechts bovenaan metselwerk dat 1200 jaar oud is, links bovenaan metselwerk dat amper 30 jaar oud is ...

met versieringen op de muur

een van de zeldzame torens welke recht, of bijna recht is gebleven

een tempel is aan de buitenzijde versierd met allemaal dergelijke koppen, demonen om de kwade geesten tegen te houden

Er is nog een museum met wat uitleg

hier is een mooi beeld van de kop van een gazelle

op de terugweg van My Son varen we een stukje van de terugweg op Thu Bon rivier. Zo komen we in Hoi An

de rivier is nogal breed en ook hier gebeurt er zandwinning

7. Da Nang

kaart waar Da Nang is aangeduid, slechts 25 km van Hoi An

Terwijl Hoi An een klein stadje is met 90.000 inwoners, is Da Nang de grootste stad van Centraal-Vietnam met meer dan 1 miljoen inwoners. De stad ligt aan de oever van de brede Han rivier. Deze rivier stroomt hier evenwijdig met de zee, ze mondt uit ten noorden van de stad in een beschutte baai.

De baai wordt gevormd door een schiereiland te noordoosten van de stad. Het schiereiland is voor het grootste deel militair domein.

Ten oosten van de rivier ligt het nieuwe stadsdeel, met een lange kuststrook waarbij de stranden bestaan uit fijn zand. In het noordelijke deel liggen veel visserboten.

De stranden zuidelijk van Da Nang naar Hoi An toe, leren ons dat kapitalisme hier belangrijk is. Enorme vier- en vijfsterren resorts, waarbij er al een aantal operationeel zijn, anderen worden nog gebouwd. Er is hier grond in overvloed.

Vanaf het begin van de 19^de eeuw is Da Nang zeer snel beginnen groeien, doordat enerzijds de haven van Hoi An verzand was, maar vooral doordat Hue de hoofdstad was van Vietnam. In die tijd was de naam van de stad Tourane, een Franse benaming die een verbastering is van de Vietnamese naam voor “monding van de Han”. Toen Vietnam door de Fransen gekoloniseerd werd, legden de schepen met de Franse troepen hier aan.
Vanaf de jaren 1950 stationeerden de Amerikanen hier hun vliegtuigen. De demarcatielijn was hier immers maar 200km vandaan. Die denkbeeldige lijn scheidde het communistische noorden van het zuiden. De landingsplaats werd helemaal en in het groot uitgebouwd. Het gebied tussen de rivier en de zee was de plaats waar de Amerikaanse soldaten vertier zochten. Hier waren drugshandel, prostitutie, illegalen en vluchtelingen. Bij het einde van de Amerikaanse oorlog vielen hier vele doden doordat de tegen- en voorstanders van de Vietcong elkaar uitmoorden.

Wij komen hier niet voor de geschiedenis van de Amerikaanse oorlog, wel om het belangrijkste museum in verband met de Cham, of Champa volk, te bezoeken.
Het museum is niet erg groot. Het gebouw bootst de Cham tempels in een eenvoudige vorm, na.

groter en eenvoudiger dan de Cham tempels, maar toch is het gebouw van dit museum er op geïnspireerd

Vooral de Franse archeoloog, Henri Permentier, deed heel wat opgravingen van gebieden die tijdens het Champa-rijk belangrijk waren. Een deel van wat hij vond werd direct naar Frankrijk gebracht, een ander deel werd verzameld om later weg te brengen. Die laatste stukken echter zijn om een of andere reden toch in Vietnam gebleven en worden tentoongesteld in het museum dat, in een kleinere vorm, hier werd gebouwd. Nadien is het museum uitgebreid.
De stukken staan gegroepeerd per ontdekkingsplaats.

De beelden uit My Son sluiten aan bij ons bezoek aan deze ruïnes. Gelukkig zijn de beelden in het begin van de jaren 1900 verwijderd. Hierdoor zijn ze gespaard gebleven van de Amerikaanse bombardementen. Minder positief voor Vietnam is dat de mooiste stukken nu in Franse musea opgeslagen zijn.

het altaarvoetstuk, vervaardigd in de 7^de eeuw uit zandsteen

beeldhouwwerk op het front van de trap

het geheel is mooi bewaard gebleven, hoewel 2 van de 16 stenen, waaruit het voetstuk gemaakt is, de opgraving niet overleefd hebben

een mooi beeld van Ganesha, uit de zevende eeuw en gemaakt in zandsteen

Een andere vindplaats is Tra Kieu, iets dichter bij Da Nang gelegen. Het voornaamste stuk is een altaar uit de tiende eeuw. Het is een van de meesterwerken uit de Cham cultuur. Aan de vier zijden van het altaar zijn er scenes gebeeldhouwd. Geschiedkundigen en archeologen zijn het nog niet eens of het hier gaat over het huwelijk van Sita en Rama (waarover ik ook al schreef in de blogs van Java), of het nu gaat over afbeeldingen uit het leven van Krishna.

voetstuk van een altaar, einde zevende-begin achtste eeuw, in zandsteen. Dit is een meesterwerk van de Cham beeldhouwkunst

een van de afbeeldingen waarvan men niet weet over welk personage het gaat

V 940 een beeldhouwwerk met de Apsara, godinnen die dansten en zongen, godinnen van plezier

Een derde deel gaat over de opgraving van Duong-Dong. De beelden zijn pas naar dit museum over gebracht als het gebied al te lijden gehad heeft van de Amerikaanse bombardementen. Een boeddhabeeld in “westerse” positie is merkwaardig. In westerse positie betekent dat de boeddha op een stoel zit. Normaal zit boeddha in lotushouding of ligt hij/zij. Nog belangrijker is het bronzen beeld van Tara. Het is 1,2m hoog en stamt uit de negende of tiende eeuw. Het beeld werd pas in 1978 ontdekt. In dit museum wordt een replika tentoon gesteld. Voor zover ik in de literatuur iets vind over het origineel, zou dat zich ook in het Da Nang museum bevinden.
De ganse site is ongeveer volledig verwoest, door de oorlog en de tand des tijds.

beeld van Deva, einde negende-begin tiende eeuw gemaakt in zandsteen

Tara, einde negende-begin tiende eeuw in brons

boeddha in westerse houding, einde negende-begin tiende eeuw, in zandsteen. Het hoofd hier is een replika, het origineel bevindt zich in Hanoi. Toen het beeld opgegraven was, had het geen hoofd. Een eindje verder werden twee hoofden gevonden, waarbij dit hoofd het beste past op de rest

In de laatste zaal bevinden zich werken uit Thrap Mam, een gebied dat zich in een andere provincie bevindt. Hier staan enkele erg grote beelden uit een latere periode, nl. de twaalfde eeuw.

Gajasimha met de kop van een olifant en het lichaam van een leeuw, een mytisch dier. De kop zou het verstand van de godheid voorstellen, het lichaam de kracht van de koning. Dit vrij grote beeld, is een van de zeldzaam voorkomende Gajasimha beelden bij de Cham

Garuda, de mythische vogel, beeld uit de dertiende eeuw

Garuda met het lichaam van een man, de kop van een vogel, met zijn voeten staande op de Naga (slang)

Er is in het museum een kaart waar de vindplaatsen gelokaliseerd zijn

Verder is er in Da Nang enkel nog de “Drakenbrug” en de promenade langs de rivier de moeite waard. De Drakenbrug werd sman met nog een tweede brug, in open gesteld voor het verkeer. Er zijn nog meer bruggen over de Han rivier

de Drakenbrug, waarbij links de staart te zien is

langs deze zijde zien we dat het lijf van de draak onder het wegdek doorloopt. Links is de kop van het monster

de andere brug waarvan de spankabels lijken op een oranje zeil

op enkele plaatsen langs de promenade staan meerdere moderne beeldhouwwerken opgesteld. Een naam van de kunstenaar(s) is nergens vermeld

nog enkele moderne beelden in marmer, uit de bergen ten zuiden van Da Nang

We nemen even een kijkje op het plein waar zich de kathedraal bevindt.

En nog één van de wolkenkrabbers, in een gestroomlijnde vorm

Omdat we dicht bij de zee gehuisvest zijn, maken we in de late namiddag nog een stevige wandeling op het strand, richting noorden. Hier liggen enkel wat dorpjes of wijken, geen resorts. Dit is ook het gebied van de vissers.

op de achtergrond het schiereiland met de “Apenberg”, in militair gebied

ook hier zien we weer ronde rubberen bakken die door vissers gebruikt worden. Handig om er mee te varen is het niet…

er zijn vele tientallen (misschien wel hoderden) dergelijke vissersboten te zien

op het strand, bijna aan de bocht naar het schiereiland, zijn er allerlei (resten van) zee-organismen te vinden, zoals deze krab versierd met bolletjes