Reisverhaal «zuid Thailand deel 2»

Zuidoost Azië | Thailand | 9 Reacties 30 November 2013 - Laatste Aanpassing 05 Februari 2014

We vertrekken met regen in Krabi. Tijdens de 185 km die we vandaag rijden, zien we blauwe lucht, grijze en zware wolken, weer blauwe lucht en zon, regen.

Wegens het slechte weer willen we eerst bij het stuwmeer van Khao Sok National Park kijken om te beslissen of we hier blijven of toch maar verder naar het noorden doorrijden. Het valt mee, de zon schijnt, de bootjes zijn niet echt beschermd tegen de regen, maar we blijven hier toch de volgende nacht.

We rijden naar het dorp Khao Sok en onderweg zien we warempel nog een olifant die echt werkt, niet zomaar voor de show.
Hier is een rubberplantage, op een helling, achteraan in een vallei. De bomen zijn oud, meer dan 30 jaar en leveren (bijna) geen rubber meer. De eigenaar verkoopt de bomen, blijkbaar wordt het hout voor meubels gebruikt, maar is het niet erg sterk.
De bomen worden omgezaagd ,maar geen enkele (vracht)wagen kan ze hier komen ophalen. Daarom wordt een olifant en mahout ingehuurd. Ze krijgen samen 250 Baht (6,25€) voor het verplaatsen van 1 ton hout. Als we ruwweg schatten doen ze zo 3 of 4 bomen per dag, de rest van de dag moet het dier eten en per boom is er veel sleepwerk. Het dier ploetert door de modder. Ocharme , zou je denken, maar niets daarvan. Hij of zij vult de slurf vol met modderwater en sproeit het herhaaldelijk uit op zijn/haar eigen rug. De olifant ziet er dus smerig uit.
De mahout roept of schreeuwt de bevelen, de olifant luistert gedwee. Het is immers een huisdier…. .

Bij de ingang van het Khao Sok Nationaal Park is er een heel dorp met lodges, enkele restaurants en winkels, een massagesalon en een brug over de rivier.

Wij zitten een beetje afzijdig dit dorp gehuisvest, ongeveer 1,5 km, meestal modderbaan.

’s Morgens is het erg grijs als we vertrekken in het dorp Khao Sok. De rit naar Thakun, de toegang tot de dam en het stuwmeer, is 48 km en ondertussen verandert het weer naar redelijk.

In Thakun betalen we voor de trip en pikken we de gids op, een Engelssprekende Thai die ook nog vogelliefhebber is.

Men kan, via een organisatie of reisbureau dagtochtjes maken op het meer met bezoek aan een grot. Er zijn ook overnachtingsplaatsen, deze aan het meer zijn steevast rafthousen, hutten die op het water drijven.
We hebben een rafthouse op één uur speedboot varen van de dam besteld. Daar is het rustiger, en van daar kunnen we het meer met al zijn zijarmen uitgebreid bezoeken.

Hier wordt ook weer reclame gemaakt met “Guilin van Thailand”. Maar het gedeelte steile karstrots is eerder beperkt.

We varen een zijarm naar het noorden in om de Pakarangrot te bezoeken. Vanaf de aanlegplaats, is het ongeveer 1u stappen, wat op en weer neer. Vermits het nogal geregend heeft de dagen voordien, is het pad modderachtig en soms glibberig.

Na de wandeling komen we bij een “verscholen” meer, dat via een grot in verbinding staat met het grote meer, en op dezelfde hoogte ligt. Dit meer ligt omgeven door steile rotsen. Er is een kleine vlottende nederzetting en hier stappen we op een bamboeraft dat (modern) door een motor wordt vooruit gestuwd.

De tocht duurt 10 minuten en dan gaan we weer aan land voor een korte klim naar de grot met druipsteenformaties.

de druipsteenformaties worden nog steeds gevormd. De druppel water is daar het bewijs van, het minuscuul klein beetje kalk zet zich af en het water valt naar beneden. Op 100 jaar groeit zo een formatie hier 1 cm

Verder maken we nog een namiddag rondvaart in een zij-arm, de volgende ochtend een (letterlijk) dauwtrip en een langere rondvaart in weer een andere zijarm.

We zien sporadisch een vogel.

Het rafthouse zelf heeft een vijftal mooiere hutten en een aantal oudere. De beambten van het nationaal park koken, wassen en ruimen op, en hun familie die steeds maar paden of een aanlegplaats bijbouwen, wonen zelf in een groot gebouw op het vaste land.

het rafthouse waar wij overnachten

We hebben geluk met het weer, enkel tijdens het begin van de namiddaguitstap een 15’ durende douche zodat de kledij druipnat is. Nadien droogt ze weer wat op.

Een echte zonsopkomst kunnen we niet fotograferen, daarvoor zijn er te veel wolken, die later door de zon worden opgelost..

Rond het meer zijn enkele vogels te zien, maar telkens zeer ver af, dus moeilijk om een scherpe foto te nemen

Het westelijk gedeelte van het meer heeft geen spectaculaire karstrotsen. Hier kan men de rivieren en beken zien die ontstaan geven aan het stuwmeer. Daarvoor moet de kapitein wel in de steeds smaller wordende zij-arm varen. Er zijn 8 rivieren die het meer voeden en ook een groot aantal beekjes. Wij bezoeken zo én zijarm met één beekje. Hier varen we te midden van de jungle zoals op een smalle rivier.

De tocht is echt de moeite waard!

Eens terug van de tocht op het meer rijden we verder richting noordoosten en dan noorden. Net zoals in het zuidelijk deel van Thailand zijn er ook hier zeer veel rubberplantages en nog meer oliepalmvelden. We rijden ook langs verschillende bedrijven waar de olie geperst wordt uit de oliepalmnoten.

Uiteindelijk rijden we nog tot Chumphong, een stadje van ongeveer 60.000 inwoners aan de Golf van Thailand.
Doordat er bijna geen wolken zijn, dus helder blauwe hemel, is het ook erg klaar en licht, iets wat we in ons donkere en koude België vele maanden moeten missen.

’s Avonds zien we dat de politieke problemen in Thailand ook in de Vlaamse kranten aandacht krijgen. Het is hier echter zeer moeilijk om precies te weten wat oorzaak en gevolgen zijn van dit al enkele jaren durende zeer. Iedereen en alles is gekleurd, ofwel rood (rode hemden-groep) ofwel geel (gele hemden-groep). De leider van de rooshemden is Thaksin, die al jaren in ballingschap leeft.

Thaksin Shinawatra is een Noord-Thai die in 1949 geboren werd. Hij was eerst politie-officier en studeerde nadien in de VS, met een beurs van de Thaïse regering, criminele rechten.

Eens terug in Thailand stortte hij zich in de zakenwereld en einde de jaren 80 stond hij aan het hoofd van een succesvol telecommunicatie-imperium.
Hij ging in de politiek en stichtte zijn eigen partij “de Thais houden van de Thais” of Thai Rak Thai. Zijn partij was (is) officieel tegen de corruptie. Hij won de eerste vrije verkiezingen en was eerste minister van 2001 tot 2006, toen een militaire machtsgreep plaats vond.

Ondertussen zorgde Thaksin ervoor dat hij, tijdens officiële bezoeken, erg belangrijke contracten voor zijn eigen zaken op zak kreeg.

Op dit en soortgelijke zaken kwamen vele protesten, ook in de erg vrije Thaïse pers en radio/TV stations.
Die pers, radio en TV nam hij dan maar over en ontsloeg direct elke criticast.

Hij was (is) een erg populistisch figuur. Aan de arme boeren gaf hij geld zodat zij een bedrijf konden starten, hij richtte een soort geneeskundige zekerheid op door , in ruil voor een klein bedrag, gratis geneeskundige zorgen te voorzien. Een groot deel van de, vooral arme, Thai bevolking stemde dus voor hem, ook tijdens de volgende vrije verkiezingen. O.a. na de tsunami trad hij erg ingrijpend op en oogste goede kritiek.

Maar heel zijn zakenimperium was een duistere kluwen en de anti-corruptie dienst van Thailand kreeg van hem geen goed uitleg hoe hij zijn rijkdom had opgebouwd. Hij en zijn familie zijn de rijkste Thai.

Ook zijn hardhandig optreden tegen bvb. de zuidelijke moslimminderheid zorgde voor negatieve reacties.

Maar de grote groep arme bevolking steunde hem onvoorwaardelijk.

De beslissing van de familie om een deel van het telecomimperium te verkopen heeft tot zijn val geleid. Op de 1,9 miljard werd immers geen bath belasting betaald!
Omdat de kritiek op hem steeds toenam, ging hij in ballingschap deels in Londen en deels in Dubai. Maar feitelijk bleef hij aan de macht in Thailand. Hij zorgde ervoor dat zijn jongste zus verkozen werd. Zij is nu eerste minister. Maar tijdens die verkiezingen boycotte de tegenpartij de verkiezingen, zodat er te weinig stemmen werden uitgebracht. Van de stemmen die toch werden geteld haalde zijn partij veruit de absolute meerderheid. Maar steeds weer worden die verkiezingen ofwel betwist, ofwel ongeldig verklaard.
De regering, de roodhemden, willen hem amnestie verlenen zodat hij terug kan keren. Maar de oppositie, de geelhemden, betogen nu weer, omsingelen regeringsgebouwen, willen de overheid lam leggen. De politie krijgt opdracht van de regering en neemt 3 leiders van de geelhemden gevangen. Nog meer protest. En dan beginnen sommige geelhemden baldadigheden uit te voeren waardoor en intern conflicten ontstaan in die partij.

Ook de roodhemden komen samen, in het grootste stadion van Bangkok. Volgens de roodhemdbronnen zouden er 1 miljoen van hun aanhangers naar het stadion komen. Hoe het verdere verloop zal zijn moeten we afwachten. Voorlopig gaat de regering geen geweld gebruiken tegen de oppositie.

Chumphon is enkel een overnachtingsplaats. We rijden verder richting noorden tot bij het Sam Roi Yot Nationaal Park, of het nationaal park van de berg met zijn 3000 toppen.

Sam Roi Yot is een vrij klein nationaal park dat tussen de zee, de kust aan de Golf van Thailand, en de doorgaande weg ligt. Het is een bergachtig gebied met moerasland. Hier strijken tussen september en november ongeveer 300 vogelsoorten neer, een groot deel ervan komen uit het koude China, Siberie en Europa op hun trek naar warmere streken, sommigen tot in Australië.

Op het moment dat we van weg 4 afslaan richting nationaal park, komen we in een andere wereld terecht. Hier is bijna een aaneenschakeling van garnalenkwekerijen, de darnalen die we kennen als diepvriesproduct en verkocht wordt onder de naam gamba’s, scampi’s, zoetwatergarnalen enz.

De garnalen worden hier gekweekt, gevist en geselecteerd op grootte. Dan worden ze een korte tijd in ijswater gehouden en gaan dan in vaten de koelwagen binnen. Sommigen gaan naar lokale markten zoals naar Bangkok. De meeste gaan naar bedrijven die ze invriezen en verpakken.
Het kweekproces vraagt veel zoetwater en zorgt voor vervuiling van de bodem en de zee waarin het vervuild water geloosd wordt. Milieuverenigingen proberen de kwekerijen te verbannen, maar zo te zien is dit nog helemaal niet gelukt.

Tegen valavond rijden we naar de wetlands van het nationaal park. Onderweg, bij de garnaalkwekerijen, zijn er meer vogels te zien dan bij de wetlands.

Het gebied is via loopbruggen en schuilhutten toegankelijk gemaakt voor het publiek.

Het is een mooi gebied.

Maar we zien 2 jongens die blijkbaar zonder betalen in het park binnen kunnen, met stokken daken vernietigen en met stenen vogels dood schieten. Het resultaat drijft omgekeerd op het water!

Van Sam Roi Yot naar Hua Hin is de afstand minder dan 100 km.

We volgen de kustweg naar het noorden. Eerst gaat die nog langs Han Sam Roi Yod. De weg loopt langs de zee. Aan de andere kant van de weg liggen hotels en resorts, afgewisseld met vissershuizen.
De zee is vrij ruw en men probeert op vele plaatsen of wat strand bij te vormen, of de weg te beschermen tegen afbrokkelen door de golven. Dit gebeurt door zware rotsblokken aan te voeren, hier en daar beton te gieten, kleinere rotsblokken en dikke plastiek netten te storten,…. .

Op verschillende plaatsen zien we één of twee mannen met grote netten aan een stok. Ze slepen de netten over de grond in de eerste meters zee. De netten hebben heel fijne mazen zodat de kleine garnalen opgevist worden.
Op het strand zijn er dan mensen die enerzijds de garnalen spoelen, anderzijds alle vuil verwijderen, een langdurig en minutieus werk.

De garnalen worden gebruikt om vissaus te maken, een product dat zeer veel toegevoegd wordt aan voedsel. Maar voor het zover is, staan de garnalen met nog wat toevoegsels voor 3 maanden te stinken in een grote tobbe, een geur die voor ons vreselijk is (ook de vissaus ruiken we liever niet).

We rijden langs een vissershaven bij Khao Kalok, beschut door een rots van124m hoog. Het geheel hier oogt erg kleurrijk.

Iets verder is er de Summanawas tempel met een uniek uitzicht.

De vissers van Pak Nam Pran, een voormalig vissersdorp, nu een toeristisch stadje, gelegen aan de zuidzijde van de Pranburi rivier, vangen zeer veel inktvis, vooral kleine exemplaren. Die worden mooi uitgespreid op grote kaders met kippendraad en te drogen gelegd in het stadje zelf.

De Pranburi rivier is belangrijk voor zijn mangrove ecosysteem. Vrijdag bezoeken we, vanuit Hua Hin, de verschillende biotopen per boot (met een elektromotor om de biotopen niet te storen).

Uiteindelijk komen we terecht in Hua Hin.

Hua Hin is de oudste zeebadplaats in Thailand. Vroegere koningen (vanaf de jaren 1920) hadden hier hun buitenverblijf.
De huidige koning is oud en zijn gezondheid laat de wensen over. Hij woont nu in het koninklijk paleis van Hua Hin. Om hem te beschermen liggen er 3 schepen van de marine voor de kust, en politie is overal in de stad zichtbaar, en blijkbaar ook onzichtbaar, aanwezig.

Maar de opgang van de stad kwam er vooral na de aanleg van de spoorlijn van Bangkok naar Maleisië. De rit duurde toendertijd 3 dagen waarbij er ’s nachts gestopt werd en de reizigers overnachtten in chique spoorweghotels. De eerste overnachtingsplaats was Hua Hin. Het voormalige spoorweghotel is ondertussen overgenomen door Sofitel en straalt nog al zijn glorie uit. Het hotel telt 207 kamers en voor een bedrag tussen 320 en 350€ per nacht heb je een kamer.

Ik stap er naartoe, de bewakers vragen wat ik wil doen. Ik zeg hen eens een kijkje te willen nemen. Maar komen kijken, … dat mag niet. Enkele minuten later zeg ik hen dat ik in het museumcafé een koffie wil gaan drinken (gelukkig vermeldt de reisgids wat je daar kan gaan doen) en dat kan wel, mits mezelf inschrijven in een register. Eens binnen vraagt er niemand nog wat, dus kan ik rustig rond wandelen en foto’s nemen. De dure koffie laat ik aan mij voorbij gaan.

Binnenkort, van 29 november tot 1 december, is er een show van mooie oldtimers, en dat ter ere van de verjaardag vaan de koning op 5 december. De auto’s worden momenteel aangereden en opgesteld.

Meer noordelijk van dit hotel ligt de oude stad. Overal in deze stad, een chique badplaats in Thailand, zien we enerzijds bejaarde koppels blanken, die hier komen overwinteren, en anderzijds blanke, wat oudere mannen met hun Thaise vrouw en soms hun kinderen.

De overwinteraars vinden hier een warm klimaat, een stad vol restaurants en allerlei soorten winkels. Blijkbaar zijn er nogal wat Scandinaviërs.
In het straatje waar ons hotelletje (4 kamers) gelegen is, staan er allemaal huizen met 2 verdiepingen. In bijna elk van die huizen woont een blanke, oudere man, met zijn Thaïse vrouw. Sommigen hebben ook nog kinderen, en dan zie je dus opa-figuren met hun eigen kroost.

de straat waar ons guesthouse in gelegen is, allemaal huizen met een gelijksvloerse en een eerste verdieping. Sommigen hebben wat meer inhoud, andere wat meer terras

Jonge blanken zijn hier niet te zien, tenzij ze als kinderen van .. meekomen.

In de oude stad zijn er naast de vele restaurants, sommige Italiaans, Duits, Frans, Zwitsers, Spaans of Mexicaans, ook heel wat massagesalons “maaaadam, massaaaaag?”. Verder zijn er veel kleermakers, een beroep dat hier vooral door Indiërs wordt uitgeoefend. Ze maken een kleed, kostuum, jas, bloeze, hemd, … aangepast aan de maten van de klant en in een stof door de klant gekozen, in 24u. De prijs van een herenpak is 75€, stof inclusief.

Hua Hin is een stad die zich aan haar blank cliënteel heeft aangepast.

En geen probleem mocht je ook willen komen, blanken ouder dan 55 jaar die een vast verblijfsadres kunnen opgeven, krijgen een visum voor vele maanden.

Mermaid cruises, de organisatie waarmee we de tocht op de Pranburi rivier maken, komt ons in het guesthouse ophalen. Eerst krijgen we een overzicht van de dag vanaf een uitzichtpunt waarbij de Pranburi rivier goed te zien is. Deze rivier ontspringt in de bergen, ergens bij de grens met Myanmar. Wat verder is er een dam, niet voor een waterkrachtcentrale, wel als waterspaarbekken. De rivier is naar de monding toe, breed en diep, zodat ook zeevissersschepen er een beschutting kunnen vinden.
De zeevisserijschepen zijn kleurrijk en zwierig gebouwd.

Ze gaan voor 3 weken de zee op, meestal in de Golf van Thailand, soms ook wel naar Maleisië. De boten hebben geen vriesruimte, dus de vangst kan niet lang bewaard worden. Daarom komt er om de één tot twee dagen een boot langs, die ijs aanvoert, en de vis meeneemt naar Pak Nam Phra.

De bemanning van de boten zijn Burmese jongens, soms zelfs nog kinderen. Ze werken op de schepen als moderne slaven. Hun identiteitskaart, als ze die al hebben, wordt door de “baas” bijgehouden. Het loon is minder dan minimaal en ze moeten, ook als ze terug zijn, steeds aan boord blijven.

Het probleem bij deze visserij is de diameter van de mazen van het net. Die zijn zo klein dat er zo ongeveer alles mee gevangen wordt, ook zeer kleine visjes, zeeschildpadden en dolfijnen.

Het vangen van de zeer kleine visjes is er oorzaak van dat er te weinig vissen volwassen worden, en er dus (bijna) geen nakomelingen meer zijn. Hierdoor moet er steeds verder gevaren worden om vis te vinden.

De zeeschildpadden geraken ze ook wel kwijt, waar weten we niet.

En de Japanners zijn dol op dolfijnenvlees, daar is dus wel een zwarte markt voor.

’s Morgens varen we het mangrove-gebied binnen.

Daar waar er nog bewoning is, is de rivier één open riolering. Verderop komt er vooral één type mangrove voor. Na een tijdje stoppen we bij een aanlegplaats en van daar is er een houten wandelweg, zeer mooi aangelegd, die door het mangrovegebied gaat. We zien een aantal kleine mangrovekrabben, maar de wenkkrab is niet te zien.

in een boom zit een grote groep Bruinkopbijeneters

In dit gebied waar vele (exotische) vogels voorkomen, zijn er ook mensen die het absoluut niet zo nauw nemen met de natuur. Zij bouwen een hoog bouwwerk met in de bovenste verdieping een opening. Via microfoons is in de hele omgeving van het gebouw, het gezang te horen van vogels tijdens de voortplantingsperiode. Hierdoor worden die vogels aangetrokken (op zoek naar hun partner die zo mooi zingt) en vliegen ze binnen door de opening. Dan komen ze in een versmalling terecht (iets zoals een fuik bij vissers) en vliegen ze letterlijk in de val. Een uitweg is er niet meer. De vogels worden dan in een kooi gestoken en verkocht voor prijzen, afhankelijk van het soort vogel, gaande van 50 € tot 5.000 €! De meeste van die vogels worden in Thailand verkocht want al je je rijkdom wil tonen doe je dat door een dure vogel in een bamboekooi in je huis of tuin te hangen.
Sommige van die vogels komen ook op de wereldmarkt terecht.

Ondanks de dure bouw van de vogelval, kan de eigenaar al na één goed seizoen, voor de rest van zijn leven rentenieren.

de vogelval

Een ander corruptieschandaal uit de periode van het eerste ministerschap van Thaksin, is te zien langs de boorden van de Pranburi rivier. Corrupte mensen maakten een luxeplan op voor zeer rijke inwoners van Bangkok. Hier, in alle rust in de natuur, zouden luxe huizen gebouwd worden met alles er op en er aan, inclusief hangars voor hun kleine vliegtuigen en een vliegveld, jachthaven, … . De corrupteurs vonden een aantal rijken die met hen in zee gingen en 10% borg blokkeerden op hun rekening. Hiermee kon de bedenker van het plan bij de bank een super lening loskrijgen. De werken begonnen, maar na een korte tijd ging de manzogezegd failliet.
Een tijd later begint een familielid hetzelfde spelletje, maar nu zonder geld van de rijken, maar met een deeltje van de lening. Ook de bankdirecteur krijgt fors geld en tekent een nieuwe lening. Dit spelletje ging zo enkele familieleden rond. Hele, lege gebouwen staan er hier, ook het vliegveld en de hangars zijn klaar. De economische crisis kwam en er veranderde niets meer. De banken onderhouden de lege, onvoltooide gebouwen en hebben er bewakers bij gezet, in de hoop van hier en daar wat te kunnen verkopen. Maar dat laatste lukt blijkbaar niet.

één van de vele tientallen gebouwen die hier leeg staan

Vrijdagavond vieren we afscheid van onze chauffeur. Zaterdagmiddag zet hij ons immers af in Bangkok en keert dan naar huis terug in Vientiane, de hoofdstad van Lao.

Op de terugweg naar Bangkok komen we verschillende politiecontroles tegen. Bij één ervan moeten we stoppen. De politie ziet er hier eerder uit als een militair met helm en wapen bij zich. Omdat de chauffeur in Thailand, in tegenstelling tot Lao, rechts zit, open ik het raam. De man begint tegen mij te spreken in het Thai. Het gesprek verloopt als volgt

Politieman :van waar kom je vandaag?

Chauffeur: van Hua Hin

Politieman (nog steeds tegen mij): heb je een rijbewijs?

Chauffeur: ik heb er één

Politieman: waarom?

Chauffeur: omdat ik de chauffeur ben

En dan kijkt de politieman ongelovig. Pas daarna valt zijn baht dat ik niet de chauffeur van de auto ben en hij verontschuldigt zich.

De chauffeur geeft hemdan zijn internationaal rijbewijs, maar dat is in de Engelse taal opgesteld, en voor de politieman onleesbaar.

Politieman: wat is dit?

Chauffeur: mijn internationaal rijbewijs

Politieman: van welk land ben je?

Chauffeur: van Lao

Waarschijnlijk was dit de eerste maal in de man zijn leven dat hij beseft dat er ook anders gebouwde auto’s bestaan een dat er zelfs ook buurlanden zijn van Thailand

We hebben er nog een tijdje om gelachen