Reisverhaal «Tanzania, naar de zuidelijke parken, Ruaha N.P.»

Tanzania, de bakermat van het mensdom | Tanzania | 7 Reacties 06 Oktober 2024 - Laatste Aanpassing 11 Oktober 2024

4. naar de zuidelijke parken

De T5, de weg vanuit Arusha naar Iringa, volgen we vanuit Kondoa verder in zuidelijke richting.

We houden 45 minuten halt in Dodoma, de huidige hoofdstad van Tanzania, de stad die te midden van het land ligt. Tot 4 jaar geleden was de grote havenstad Dar-es-Salaam de hoofdstad. Nu is de regering, maar ook allerlei diensten, consulaten en ambassades verhuisd of bezig te verhuizen.

kleurrijk, en mama’s met hun baby op de rug

wat ons opvalt bij dit zicht is dat vooral meisjes slank zijn in de taille, maar brede heupen hebben

al de poppen zijn blank, maar hebben wel de Afrikaanse fysionomie

de mama’s hebben hun peutertjes mee, leuke kindjes.. en de mama’s zijn fier dat hun kindje op de foto mag

en jonge gasten willen wat graag op de foto, ze vragen en bedelen er zelfs om …

kledij ligt op een hoopje op de grond….

moslima willen meestal niet op de foto, maar deze vrouw vond het wel OK… 

en zit je in een rolstoel, ze krijgen je er wel bij op de bus, de rolstoel gaat op het dak zoals alle pakken en zakken …

We komen in een gebied met nogal wat baobabs, de bomen waarvan gezegd wordt dat ze verkeerd geplant zijn, de wortels in de lucht. De baobab bevat in de stam vloeistof, Zuid-Afrikanen noemen hem de kremetaartboom

zodra de oppervlakkig groeiende wortels aan water geraken komen er blaadjes aan de bomen …, een beeld van het volume met de chauffeur er naast

er komen al bloemen, sommige zijn al afgevallen….

een statige boom, speciale stam en veel takken…

We maken nog enkele foto’s van de dorpjes naast de weg

mensen maken houtskool, ze verkopen die in grote zakken ..

het gebied is nu zeer droog, volgende maand zal het af en toe regenen en in onze lente is hier het regenseizoen. Dan is het landschap groen…

Wat later rijden we voorbij een stuwmeer. Het water wordt gebruikt voor een waterkrachtcentrale. Bij de dam is er strenge controle, er mag geen enkele foto genomen worden tot we de controlepost na de dam voorbij gereden zijn.

Een eindje verder rijden we door een dorpje naar het meer.

het vee vindt hier wat groen …

mensen komen hier hun drinkwater en water voor dagelijks gebruik halen …

de vissersbootjes zijn gemaakt uit een boomstam

zijn dit vissersvrouwen of vrouwen uit het dorp die hier samen zitten…

er wordt ook gewerkt, de afwas …

… vis bakken …

… vis kuisen en laten drogen… de kip pikt er in, lekker voedsel …

… de was doen …

stilleven

en de ezels grazen onverstoorbaar verder …

Ons doel voor vandaag is Iringa, een stadje van zo een 2 miljoen inwoners. Daar overnachten we in een guesthouse waarbij het café-restaurant gerund wordt door dove mensen. Er is ook een winkel waar producten, vervaardigd door mensen met een beperking, verkocht worden. Helaas is dat winkeltje op zondag gesloten.

05-032

We wandelen nog een uurtje rond.

bij Neema guesthouse is een soort parochiezaal waar we mooi geklede dames zien binnen en buiten gaan. We vragen of we binnen mogen kijken….. een trouwfeest met alleen vrouwen ? … We vragen het … wat bij ons een vrijgezellenfeest is, is hier een introductie op het getrouwd-zijn. Voor vrouwen apart, voor mannen apart, worden en mensen uitgenodigd. Die komen in feestkledij en bij het binnen komen krijgen ze een zak waar enkele drankjes en koekjes zitten. Vooraan staat de spreker en de man of vrouw die gaan trouwen. De spreker vertelt hoe de vrouw of de man zal moeten leven als hij of zij getrouwd is, de plichten, wat te doen … er wordt wel wat gelachen en tussen 2 speeches wordt er gedanst

dit is een feest voor begoede mensen vertelt een van de spreeksters ons

Op zondag rijden we 20 km zuidelijk van Iringa langs de Tanzam Highway naar Isimila Stone Age en rotspilaren. De Tanzam Highway is net zoals de Tanzam spoorlijn aangelegd door de Chinezen. Doel, de mineralen en metalen naar de havenstad Dar-es-Salaam te vervoeren zodat ze kunnen verscheept worden naar China. China is immers eigenaar van de mijnen in Zambia en van de bedrijven die de metalen uit de ertsen vrij stellen. Een andere vorm van kolonialisme …

ooit was hier een meer en het gebied waar de Home erectus en de Homo habilis leefden…

stenen werktuigen van deze prehistorische mensen werden in dit gebied gevonden. De gids geeft uitleg…

een verzameling van verschillende stenen werktuigen, gebruikt om te jagen, de dieren te villen en te versnijden, te graven, ….

300.000 tot 400.000 jaar geleden leefde hier mensen

Daarna wandelen we naar het gebied van de ‘Natuurlijke Zuilen’, we nemen hier tientallen en tientallen foto’s

een overzicht vanop een uitzichtpunt

er zijn verschillende aardlagen, de bovenste (donker gekleurd) is de sterkste laag. Eolang deze en beschutting vormt voor de zandsteen er onder, blijft het geheel als zuil staan. De erosie in dit gebied is al 600.000 jaar bezig

We dalen af en wandelen in het gebied

een omgevallen pilaar 

een 30m hoge zuil

de chauffeur wil ook wel eens op de foto met de zuilen

de gids en de chauffeur

een acacia geïnfecteerd door mieren. Zij produceren zo een bolvormig gezwel en profiteren van de plant. Anderzijds wanneer dieren de blaadjes willen eten, beginnen de mieren te steken in het dier, waardoor het dier maar aan beteren plant kiest. Een symbiose samenleving tussen de acacia en de mieren

mooi gekleurd mannetje

en zijn wijfje

’s Namiddags wandelen we rond in Iringa. Er is toch wel wat te zien

de klokkentoren

de Duitse Boma, gebouw dat in 1914 door de Duitsers is opgetrokken al militair hospitaal is nu een museum

deze lokale chief heeft het de Duitsers knap lastig gemaakt. Zijn legen had wapens gemaakt uit ijzer. De Duitsers hebben hem uiteindelijk verslagen, jaren later? Als trofee namen ze zijn hoofd mee naar Duitsland. Ondertussen is de schedel terug gegeven door de Duitsers, maar men weet niet of de schedel wel degelijk van de lokale koning is

tekening hoe ijzer uit het ijzererts werd gezuiverd

het dochtertje van de vrouw die het museum open houdt poseert voor een werk van hedendaagse Hebe kunstenaars

Wat verder is er een begraafplaats van Engelse oorlogsslachtoffers

Wat verder is de markthall of markthallen, ooit gesticht door de Duitsers (bezetten Tanzania tot 1916, waarna de Engelsen het bestuur over namen tot de onafhankelijkheid in 1961). 

Enkele sfeerbeelden van de markt

een aantal verkoopstanden met gedroogde vis…

sommige kindjes hebben heel veel schrik van die witte mensen, maar dit kindje kwam al lachend naar ons toe, het wou op de foto

een lokale dokter zit hier met zijn potjes heilmiddelen …

achteraan is de lokale voedselkeuken… tientallen en tientallen vrouwen bereiden hier lokaal voedsel, mensen komen hier voor een peulschil eten …

vreselijk hoe de keuken er uit ziet …

sommige kindjes zijn hier hun ganse peuterleeftijd

dit kindje had het niet zo voor die bleekgezichten…

in de straten van het centrum zijn er heel wat stoffenwinkels, met kleurrijke stoffen

kan je zelf geen kledij maken, geen nood… naaisters doen het wel

het tuktuk busjes station

sommige tuktuks zijn erg kleurrijk

les voor de bevolking in tekeningen…

het is vandaag zondag, dus zondagse kledij

Ruaha National Park behoort tot de zuidelijke parken. Slechts 1% van de toeristen in Tanzania komt naar hier. Het park heeft een veel lagere hoogte dan de plaatsen waar we de vorige dagen waren? En dat voelen we aan de temperatuur, overdag 33 tot 35°C.

de parknaam en de info wordt steeds met een dier voorgesteld

We rijden rond door een vrij droog gebied. Enkel de Ruaha River levert water voor de dieren

dit zijn de wegen in het park, ook de laatste 80 km tot aan het park, en Ngorongoro gebied hebben dezelfde kwaliteit van wegen. De chauffeur noemt het ‘African massage’

de Ruaha rivier levert nog wat water, nu op het einde van het droge seizoen, zodat dieren hier kunnen komen drinken.

nu wat water, tijdens het regenseizoen is de brede vlakte naast de huidige plassen een grote en brede rivier

meer in het binnenland van de Ruaha rivier ligt het landschap vol met deze grote, ronde rotsblokken

Zadelbekooievaar (Epphippiorhynchus senegalensis) is een vrij grote ooievaar die meestal alleen leeft in waterrijk gebied

er staan nog meer vogels in de Ruaha rivier

een klein beeld van de omgeving

de Ruaha river, wat verder noordelijk

Mangrovereiger (Butorides striata) is een zeer behendige visser ook bij sterke stromingen

de Reuzenreiger (Ardea goliath) geeft de voorkeur aan ondiep water langs oevers van rivieren

Nijlkrokodil (Crocodylus niloticus) kan tot 100 jaar worden. Door uitdroging komen er steeds minder Nijlkrokodilen voor

ook hier komen zebra’s voor

Een Tok (Tockus) met een rode bek

in het gebied komen nogal wat baobas voor

enkel de bovenste blaadjes zijn gemakkelijk bereikbaar

Impala (Aepyceras melampus) wijfje

en het mannetje met mooi gedraaide horens. De dieren leven in kuddes in schaars beboste gebieden, in de nabijheid van water

Dwergbijeneter (Merops pusillus) leeft bij grasgronden in de nabijheid van water

ook hier liggen grote rotsblokken, de struiken zijn helemaal uitgedroogd (einde droge seizoen)

Grote Koedoe ( Tragelophus strepseceros) wijfje. De mannetjes dragen horens

Visarend

we zien vandaag meerdere malen leeuwen, deze leeuwin ligt alleen

olifanten wandelen rustig in de droge zandbedding van een rivier

de omgeving

Gele Baviaan (Papio cynocephalus), naar de kleur van de vacht, maar even agressief als de andere bavianen

en een grazend nijlpaard

De tweede dag rijden we achter 2 lokale chauffeurs. Onze chauffeur is immers van het noorden, hij is niet bekend in de zuidelijke parken

Von der Dechens Tok (Tockus deckenii), wijfje. Het mannetje heeft een rode bek

Grote Zilverreiger (Ardea alba) zit hoog in een boom bij het water te kijken

de Euphorbia is hier geen kleine plant, maar lijkt wel op een boom. Met het sap van deze Wolfsmelkachtige maken de jagers-stammen hun gifpijlen (hier spreekt men van tribes, stammen. Dit is hier geen pejoratief woord, maar iets waar de mensen fier op zijn)

krokodillen liggen hier net in of net aan de rand van het water

omdat het af en toe heel weinig regent krijgen sommige planten al blaadjes. Hier in de totale droogte een groene boom

Hamerkop (Scopus umbretta)

in deze boom zijn er grote weversnesten gebouwd…

… door de Roodsnavelbekbuffelwever, vrouwtje, de bouwers van het grote nest. Momenteel zijn er enkele die jongen hebben

Maskerduif (Dena capensis), mannetje

de schors en ook hout van de baobab dient tijdens de droge periode zowel als voedsel als water voor de olifanten

een kleine plas is al voldoende voor giraffen om te drinken

de voorpoten van de giraf moeten wijd open staan opdat het dier zou kunnen drinken…

het landschap waarin de dieren hier leven …

Roodsnaveltok (Tockus erythrorhynchus), een ondersoort die enkel in Ruaha leeft

omdat 2 jeeps vast geraakt waren, hielp onze chauffeur met zijn jeep om één van de 2 los te trekken. Iedereen moest de auto’s verlaten, dus even tijd voor een foto

Vorkstaartscharrelaar (Coracias caudatus), een vogel met 9 verschillende kleuren pluimen

nijlpaarden komen aan land om gras te eten

Bonte Ijsvogel (Ceryle rudis)

Driekleurige Glansspreeuw (Lamprotornis superbus) voedt zich met fruit, insecten en nectar

Koningsglansspreeuw ( Lamprotornis regius) met zijn mooie kleuren

mama’s, tantes en babys steken de brede, droge rivier over. Dit is een zijrivier van de Ruaha

Grote Kudu, mannetje

Zuidelijke Hoornraaf (Byconistes brevis) , een grote neushoornvogel

eindelijk kunnen vastleggen op een foto Kirk’s Dik Dik (Madoqua kirkii), klein maar heel schuw

We hadden 3 dagen voorzien in Ruaha National Park om dan de dag nadien in 600 km naar Nyerere National Park te rijden.

De chauffeurs spreken en vertellen elkaar wat ze doen, en alle zuidelijke chauffeurs vertelden dat die 600 km in 1 dag niet te rijden is.

Dus hebben we Ruaha National Park in 2 dagen bezocht.

Woensdag ochtend vroeg vertrokken. De eerste 100km van de route is slechte weg, zand, stenen, putten, brugjes, …. Daarna gaat het wat beter langs de TanZam Highway, de weg die aangelegd is door de Chinezen. Het is een weg met 1 rijbaan in elke richting. Het overgrote deel van het vervoer bestaat uit zwaar geladen vrachtwagens. Zij kunnen de hellingen nauwelijks op, dus ‘haast u traag’. Ook de afdalingen zijn moeilijk, ze zijn vrij stijl waardoor de vrachtwagens continu moeten remmen en traag rijden. Tel de bochten erbij, en we begrijpen dat die 600 km niet in 1 dag kan gereden worden. 10u na ons vertrek komen we in Morogoro aan, morgen nog 140 km slechte weg.

Vandaag hebben we geen foto’s kunnen nemen, geen mogelijkheid om langs de weg te stoppen en ook niets bijzonders gezien.

Donderdag rijden we vanaf Morogoro zuidelijk, 140 km dikwijls erg slechte weg. Op steilere hellingen is de weg geasfalteerd.

De grond is vruchtbaar, waarschijnlijk zit hier klei in de bodem. We zien vele steenbakkerijen. We stappen uit bij een groter bedrijf

helemaal vooraan wordt de klei afgegraven. Omdat het grondwater hier blijkbaar hoog staan, vullen de kleiputten zich met water

hoe de stenen gevormd worden weten we niet. Hier liggen ze te drogen

de ovens worden gestookt met hout, bovenaan is er een dak van droog gras of riet. De ovens worden gedurende 24u gestookt, daarna blijven de gebakken stenen nog 7 dagen in de oven liggen, dan worden de gebakken stenen uit de ovens gehaald …

 … en door de vrouwen op hun hoofd gedragen naar de verzamelplek

in de omgeving groeit rijst

Het landschap is opmerkelijk groen, de hoogteligging is een stuk lager, de beken en rivieren bevatten nogal wat water

heel wat fruit wordt hier gekweekt, dit is een papayaboom

vogeltjes vliegen aan en af

op de achtergrond de bergen van het Uluhuru Mountains National Park

Het evenement in de dorpjes is de stop van bussen. Iedereen die wat te verkopen heeft zet de mand op het hoofd ene loopt naar de bus

ander fruit is jackfruit en kokos.

Kleine jongens dragen 2 of 3 stuks jackfruit op hun hoofd om het van het ene verkoopstalletje naar het andere te brengen

Kokospalmen worden geplant omwille van hun hout.

een stilleven …

Mensen zijn hier heel schuw ten opzichte van blanken. Zij zien slechts zelden witte mensen. Foto’s mogen niet genomen worden, kinderen vluchten weg als ze een camera zien

het grootste meisje heeft zich reeds gedraaid, ze neem snel het kleine meisje mee in de vlucht

de markt beneden fotograferen we van boven. Er tussen lopen met de camera is ‘not done’

de omgeving, heel groen. We zijn het niet meer gewoon …

dit gebied is achtergesteld. Sommige mensen hebben een gemetst huis, maar andere n leven in houten barakken of hutten

vrouwen hebben heel kleurrijke kledij

een onbekende vrucht, plant afkomstig van de Seychellen. De vrucht moet geschild worden en gekookt, voor ze kan geconsumeerd worden

Wat verder zien we zwarte rotsen, binnenin is er een zandsteenkleur

de eerste van, wat we wat later zien, een reeks rotsen

Maar verderop zien we dat de vele rotsen bestaan uit kwartsiet, een spierwit gesteente. Een Chinees heeft zich op een of andere manier eigenaar gemaakt van dit gebied, het kwartsiet wordt ontgonnen.

een stuk natuur wordt hier ook verwoest …

We zijn nog maar net toegekomen, of een grote auto stopt. Onze chauffeur vertelt dat de manager komt kijken en verbieden dat we hier rondlopen. Maar toen hij wist dat we gewoon toeristen zijn en enkele foto’s maken van de omgeving, is het OK

een nog grote blok kwartsiet

enerzijds moeten arbeiders blokken kwartsiet in grote stukken houwen, daarna worden die grote rotsen verkleind door deze drilboor

we vragen via onze chauffeur, waar het kwartsiet naartoe gevoerd wordt. Het gaat naar Dar-es-Salaam waar het verwerkt wordt tot tegels

de lading wordt stevig verpakt

een van de werkers wil op de foto met Marie Claire

Over de ganse weg zien we schoolkinderen. Ik fotografeer ze vanuit de auto door het voorraam

de kinderen zijn er helemaal niet gerust in in die bleekgezichten

De meeste kinderen lopen weg, maar onze chauffeur gaat tot bij hen

hij probeert hen gerust te stellen, sommige kinderen komen terug. Hij vertelt hen dat wij ook mensen zijn, dat enkel de huidskleur verschillend is

Marie Claire mag nu dichterbij komen …

… en een foto mag …

enkele vrouwen zitten op de achtergrond te kijken naar het schouwspel, ze zien niet dat de camera nu in hun richting is gedraaid

de rivieren voeren water

wat verder houdt de bus weer halt, zelfde schouwspel

waar we even traag rijden, kan er een foto gemaakt worden van uit de auto

Bij een volgend, groter dorp is er weer markt.

een jong kind met haar broertje of zusje op de rug…

Terwijl Marie Claire en de chauffeur bezig zijn bananen te kopen bij de mama, kan ik haar kindje vast leggen op een foto

eetbare bananen

er worden vooral groene bananen verkocht, ietwat anders van vorm. Zij zijn niet direct eetbaar, ze moeten gekookt of gebakken worden

Wat verder waren 2 meisjes gevallen met hun fietsje, beladen met 2 bidons water, erg zwaar. De chauffeur helpt hen weer recht

Een Masai meisje spreekt Engels. Ze studeert in Zambia, 22 jaar. Na wat vragen mogen we toch een foto nemen van haar en haar vriendin

Een eind verder wordt het weer droger, de bodem is anders, de vegetatie is minder groen. De weg ligt er nog steeds even slecht bij

We rijden voorbij het laatste dorp langs deze weg, Kisaki. Hier steken we de spoorweg over van de lijn Dar-es-Salaam – Lusak (de hoofdstad van Zambia). Wanneer we hier met mensen spreken, denken zij dat China hen helpt door wegen ed. aan te leggen, zij weten echter niet dat China hen op een andere manier koloniseert….

Een zestal km voorbij Kisaki, 7 km van de gate tot het nationaal park, ligt ons verblijf. Rustig op een heuvel tussen de (bladloze) bomen. De eigenaar is een Masai, heel goed verblijf

Morgen rijden we Nyerere National Park binnen, goed voor het volgende verhaal.