Reisverhaal «laatste dagen in Mauritius»

de Mascarenen | Mauritius | 4 Reacties 29 Oktober 2022 - Laatste Aanpassing 30 Oktober 2022

II.e terug naar het zuidoosten, laatste dagen op Mauritius

Vrijdag ochtend, een uurtje voor we vertrekken uit het noorden, gaat er toch nog een snorkeltochtje door. Na 7 dagen is het toch éénmaal gelukt.

Daarna verlaten we het noorden en keren we terug naar het zuidoosten. Gelukkig is er een soort autosnelweg waardoor man van Port Louis en van Grand Baie, het upmarket toeristisch centrum, naar de luchthaven kan rijden. De weg, minstens 2 rijstroken in beide richtingen, richtingen van elkaar gescheiden, gaat door het binnenland.

Wat is er dan verschillend met een echte snelweg? Om de haverklap zijn er ronde punten, telkens afremmen, verkeer dat invoegt, en weeroptrekken.

We komen nu dichterbij een wel erg speciale berg, de Pieter Both Mountain, de op één na hoogste berg van Mauritius, 823m. Gelukkig kunnen we langs de snelweg even stoppen om een foto te nemen

om de berg te beklimmen gebruikt men touwen en een berggids. De toren is bijna kaarsrecht en dan is er de overgang om op de rots te komen. Van ver lijkt het alsof deze rots er elk moment kan afvallen. Afdalen is in rappel

de rots bovenop heeft ongeveer 9m diameter

(foto https://globaltrees.org/news-blog/the-loneliest-tree-in-the-world/) op de berg groeide een groot aantal van een speciale palmensoort, Hyophorbe amaricaulis vertaald uit het Engels: de Eenzaamste Palm). Het is een endemische palmensoort en is nu totaal verdwenen. Blijkbaar bestaat er og één exemplaar in een plantentuin in Curepipe (ten zuiden van Port Louis) helemaal ziek en recht gehouden door een stelling. Blijkbaar kan men deze palm om een of andere reden, niet vermeerderen

Pieter Both was de Nederlandse admiraal die de Vereenigde Oost-Indische Companie heeft opgezet. In 1615 echter verongelukte de man samen met zijn schip, dichtbij Port Louis, in een wervelstorm. Om hem te herdenken heeft men deze berg naar hem vernoemd

Op 1u30 hebben we de afstand van minder dan 70km afgelegd. We komen in Blue Bay, gelegen aan de gelijknamige baai

kaart van Mauritius waar Blue Bay is aangeduid

Blue Bay is een baai met een grote mariene rijkdom aan koralen en koraalvissen. Men probeert dit gebied te beschermen, maar dat blijkt niet zo van een leien dakje te lopen. 

een deeltje van de baai is te zien. Ons verblijf, Blue Bery Guesthouse, ligt net buiten de baai aan de zeezijde.

Net na de achterdeur, letterlijk dan, is het strand? De zee heeft hier zeer goede snorkelmogelijkheden, geen gids, geen bootje nodig, gewoon schoenen aan, bril op en snorkel in de mond. De watertemperatuur is nog niet erg warm. Nu maximum 45 minuten zijn de snorkelaars onderkoeld en moeten ze weer even opwarmen in de zon

vanop het terras gelijkvloers is dit het uitzicht op de zee

straks gaat Stephan snorkelen

aan de voorzijde van ons verblijf vliegen tientallen vogeltjes aan en af, een heel gekwetter

het guesthouse gezien vanaf het strand

de Madagaskarwever is ook hier van de partij, vliegt zenuwachtig rond en kwettert

Dat gekwetter wordt af en toe overstemd door een opstijgend vliegtuig. We zijn hier heel dichtbij de luchthaven. Gelukkig zijn hier niet zoveel vluchten per dag …

dank zij het rif dat praktisch het hele eiland Mauritius omzoomd, worden de kust en de stranden bescherm tegen hoge golven. Het is dus ook rustig voor mensen die willen zwemmen … en haaien komen zo niet dichterbij …

niet alleen koralen en koraalvissen, maar ook zeer veel kleine schelpjes zijn in zee te vinden

Het is verboden om eender wat uit de zee mee te nemen, zelfs iets van de massa’s pijpkoralen die op sommige stranden liggen

Stephan is zeer enthousiast over de grote verscheidenheid aan koralen en koraalvissen, hier enkele foto’s van vissen en koralen die hij ziet, afbeeldingen echter van internet

Chinese Trompetvis (Aulostomus chinensis) is ongeveer 80 cm lang
foto https://www.monaconatureencyclopedia.com/aulostomus-chinensis/?lang=en

Niet alleen snorkelen is hier genieten van de natuur.
Zaterdag hebben we een bezoek aan Île aux Aigrettes (eiland van de zilverreigers) , een eilandje hier op 850m voor de kust. Het eilandje is 25 ha groot (grofweg 500mx500m) dat wordt beheerd door de Mauritian Wildlife Fundation (MWF). Ooit was het volledig bedekt met ebbenbomen. De Nederlanders hadden de bomen al gerooid, tijdens de oorlog werd het door het Britse leger gebruikt en nadien werd het ingericht om schapen en runderen te laten grazen. Niks natuurbescherming dus.
In 1986 kwam het MWF zich moeien met het eilandje dat al 21 jaar voordien tot natuurreservaat werd uitgeroepen. Het MWF zorgde er voor dat alle ratten, muizen en ander ongedierte werd uitgeroeid en dat invasieve planten werden verwijderd. Die opruim duurde vele jaren.
Op die manier werden de laatste restjes natuur nog behouden en nadien weer aangeplant. Endemische dieren werden weer ingevoerd.
Men kan het eiland enkel betreden en bezoeken met een georganiseerde excursie door het MWF, wij hebben enkele dagen geleden gereserveerd en betaald

het is slechts 6 minuutjes rijden tot aan Pointe Jêrome, waar het bootje vertrekt

Hier heerst een drukte van belang. Niet dat er zoveel mensen natuurliefhebbers zijn en naar het eiland gaan, neen de meeste maken bootexcursies met hier en daar zwemmen of snorkelen en met BBQ ergens op een verlaten (?) strand, waar ze op dat moment met velen zijn

op de achtergrond Île aux Aigrettes. De meeste eilanden hier hebben de naam van een vogel. Eén eiland is in privé bezit, en bebouwd met een resort

Er is een grote groep Franssprekenden, verdeeld over enkele bootjes, wij schuiven bij

omdat we hier steeds (of meestal toch) Engels spreken, krijgen we een gids voor ons alleen

zicht op het gebied tussen Mahébourg en Blue Bay

20 jaar hard werk heeft ervoor gezorgd dat het Mauritian Wildlife Foundation (MWF), een NGO, met succes kan spreken over een ommekeer in de vernieling van een natuurlijk habitat. Er zijn verschillende sponsors die hun steentje hebben bijgedragen zoals Air Mauritius e.a. (https://www.mauritian-wildlife.org/ourpartners)

op het embleem van de MWF is de torenvalk afgebeeld

Het is belangrijk dat endemische planten opnieuw woorden aangeplant. Zij zorgen voor vruchten, bladeren, zaden voor de endemische fauna. Op hun beurt zorgen de uitwerpselen van deze dieren dat zaden opnieuw kunnen uitgroeien tot planten.
Er is echter ook een kwekerij op het eilandje waar endemische planten gekwekt worden, en, wanneer ze voldoende sterk zijn, worden ze in de natuur uitgezet

Pascal is de man die in de boomkwekerij werkt

er liggen enkele stukken oud ebbenhout, gevonden in de bodem

Op dit kleine eiland is ook de Aldabra schildpad uitgezet. Deze schildpadden zijn niet endemisch in Mauritius, maar de soortgelijke reuzenschildpadden zijn uitgestorven, net zoals deze van Rodrigues, het kleine broertje van Mauritius. Daarom zijn deze Seychellen-schildpadden in verschillende parken op Mauritius geïntroduceerd. Hier op het eilandje leven ze vrijdag

we hebben nog maar enkele stappen op Île aux Aigrettes gezet, en de eerste schildpad is er al

blijkbaar drinkt de schildpad niet via de mond, wel via de neus. Op verschillende plaatsen op het eiland zijn er drinkbakken voorzien. Deze eilanden zijn koraaleilanden en hebben geen bronnen

De Aldabra schildpad voedt zich met groene bladeren. Sommige planten echter zijn zo danig gevoelig dat ze weer zouden verdwijnen doordat ze gegeten worden door de Aldabra schildpad.
In de loop van de evolutie op Mauritius (en de Mascarenen) zijn er echter plantensoorten ontstaan met rode bladeren, of met rode nerven. Blijkbaar zien de schildpadden geen rood, en voeden ze zich niet met die bladeren.  Zo blijven deze jonge planten beschermd

de rode nerf is al voldoende om niet opgemerkt te worden door de schildpadden als zijnde blad

de onderste bladeren van een struik

en de bladeren hoger op, helemaal verschillend. Dit verschijnsel, twee soorten bladeren op een plant, wordt heterophyllie genoemd

Een endemisch reptiel, ook ingevoerd van een noordelijk eilandje, is de Telfair skink (Leiolopisma telfairii), een soort hagedis

de skink is ongeveer 40cm lang

Een ander reptiel, veel kleiner is een soort daggekko , mooi gekleurd (Phelsuma ornata)

inclusief de staart is het diertje slechts 13 cm lang

Op het eilandje komt ook een soort Ebbenboom voor

hier is de bast licht gekleurd

maar net zoals bij de andere soorten ebbenbomen is de kern ook zwart. Deze boom is door een cycloon afgebroken, en is zowat 200 jaar oud, hij groeit zeer langzaam waardoor het hout hard is

ook de Flessenboom is endemisch en opnieuw aangeplant

We zien de uiterst schuwe Olijfgroene Mauritiusbrilvogel (Zosterops chloronothos). Het vogeltjes is erg klein, zit slechts heel kort op een takje en is dus moeilijk te fotograferen. Dus hier een foto van internet

de vogeltjes vormen een koppel voor het leven. Ze bakenen een gebied af, waar geen andere soortgenoten getolereerd worden (foto https://www.birdguides.com/species-guide/ioc/zosterops-chloronothos)

de Mauritiuswever (Foudia rubra), een vogeltje dat met uitsterven bedreigt is. Zijn grootste rivaal is de Madagascarwever. Het mannetje heeft enkel de rode kleur tijdens het broedseizoen, zijn wijfje is saai grijs gekleurd

We komen terug bij de aanlegsteiger, nog even tijd om een foto te nemen van de bergen ten noorden van Mahébourg

We wandelen even op het strand langs een gedeelte van de Blue Bay. Het is zaterdag, dus veel drukker dan tijdens de week.
Een organisatie, die opkomt om het koraalrif te beschermen, heeft allerlei activiteiten, ook voor kindjes

op verschillende plaatsen op deze tekening kan men een deurtje openen en wordt er uitleg gegeven

de medewerkers zijn te herkennen aan hun shirts

Op verschillende plaatsen langs de zee is er een parasol, een tafeltje en grote foto’s van koralen. Hier proberen erbij horende mensen om een boottocht aan te praten. Wanneer ik hen vertel dat i helemaal niet van kleine bootjes hou en dat ik geen zee-benen heb, dan zijn ze vriendelijk en wensen ons nog veel plezier

Mensen met allerlei achtergrond zitten op of rond het strand, het is middag en velen hebben een box met voedsel. Enkele beelden

Zondag is onze laatste dag op Mauritius. We hebben voor de voormiddag een wandeling geboekt in de Vallée de Ferney, een vallei en natuurbeschermingsgebied aan de voet van het Lion-gebergte.

Lion-gebergte aan de oostkust

Het gebied is in privé handen, maar werkt samen met het Mauritius Wildlife Foundation (MWF) niet alle activiteiten zijn even natuurvriendelijk… zo kan men er rondtoeren in een 4x4 of met quads ….

De mensen die we vandaag zien zijn allemaal wandelaars. Het domein is erg uitgestrekt (2.800 ha), de eerste kilometers wandelt men tussen de velden, er is niet veel te zien.

De trust, CIEL, die eigenaar is van het grote gebied hier, is de belangrijkste op Mauritius. Ze hebben aandelen in alle mogelijke luxe sectoren van de samenleving, niet enkel van Mauritius, maar ook in andere landen in Azië en Afrika. Ze zijn actief in de volgende sectoren, landbouw, financiën, gezondheid, textiel, hotels en resorts en eigendommen. De start van CIEL was de suikerindustrie op Mauritius. CIEL heeft heel wat plannen met het grote domein hier (https://www.cielgroup.com/en/sustainability/ferney)

Vallée de Ferney was ook ooit een suikerfabriek

de gebouwen zijn nog intact, er zijn nog velden met suikerriet

we zien aan enkele fijne ranken nesten van wevers, een wever is bezig het nest verder in te richten

helaas door de wind waaien heel wat nesten op de grond. Hier zo een nestje gezien aan de onderzijde. Een weversnest heeft 2 openingen, de bovenste die nergens toe leidt, om eierdieven te misleiden, en een onderste waar de toegang is tot het nest en de jongen

Wij hebben een wandeling met een gids besteld. Het interessante natuurgebied ligt echter vele kilometers van de inkom

eerst worden we met een bus vervoerd tot aan de lodge, hobbelend over de stenige ondergrond

het vervolg van de rit gaat met een jeep, onze gids vandaag is Olivier

vanaf het pad zien we de voederplaats voor de endemische duif, Mauritiusduif (Nesoenas mayeri). Het aantal van deze duif stijgt, maar de soort blijft kwetsbaar en is nog steeds met uitsterven bedreigd

een eindje hoger stopt de rit en stappen we verder, een wandeling van ongeveer 3km, op en neer, meest in het woud, over glibberige stenen

Gelukkig zijn er op de hellingen telkens traptreden gemaakt, dat stapt veel gemakkelijker

een exotische boom, ingevoerd door de Hollanders of Fransen is de Kaneelboom (Cinnamomum zeylanicum), afkomstig uit Sri Lanka (het vroegere Ceylon). De boom werd hier ingevoerd, zodat het monopolie van de VOC kon gebroken worden.

Maar Sri Lanka heeft een tropisch droog klimaat, zodat de bast vanzelf droogt en oprolt (de kaneelstokjes die we kennen). Hier is het klimaat echter tropisch vochtig zodat de bast helemaal niet droogt of oprolt. Teveel werk dus, de uitvoer van kaneel uit Mauritius werd stop gezet

Zwarte Ebbenboom

we steken verschillende malen een brug over, telkens over dezelfde bergrivier

geen enkele kikker is endemisch

een endemische plant met giftige bloemen (in het Mauritius Creools is de naam zo iets van vergiftig-je-schoonmoeder)

(Eugenia boyeri)-geen vertaling in het Nederlands, in het Frans Bois Clou, is een endemische boom, waarvan er slechts nog enkele exemplaren van bestaan. Helaas, in Vallée de Ferney zijn er 3 mannelijke bomen, misschien dat er nog ergens een vrouwelijk exemplaar van bestaat.

Het hout van deze bomen is zo hard, dat de scheepvaarders de bomen omdeden om een soort nagels (timmer) van te maken

de traptreden als pad

eigenaardige vorm, endemische boom

een endemisch mos

mooi gebied waar we door wandelen

en een al even mooi (!?) stel

we verlaten het bos, hier krijgen we een wijds uitzicht op de omgeving

Mooi uitzicht maar het grootste gedeelte van de helling is beplant met de Reizigersboom (Ravenala madagascariensis), op zich een mooie boom die overal ter wereld, waar het klimaat het toelaat, in parken en tuinen wordt geplant

De boom is echter helemaal niet endemisch en overwoekert de lokale planten. Ze verwijderen zoals hier en op Île aux Aigrettes is een zeer moeilijke klus, want van zodra er ook maar een klein stukje van de plant overblijft, groeit daar al snel een nieuwe Reizigerspalm.

het binnenste van deze bloem wordt gebruikt om Chanel no 5 te produceren. Er zijn heel veel van deze beginsels nodig om een ml van de essence te maken

De Mauritiustorenvalk (Falco punctatus), een mooie endemische vogel, is met uitsterven bedreigd. Enkel in sommige natuurgebieden komt hij nog voor, zoals hier. Er leven een aantal paren in dit gebied, zeer moeilijk te spotten.

Pepito, deze Mauritiustorenvalk, is blijkbaar gewoon om dagelijks rond 11u30 hier een muis als voedsel te krijgen. Hij komt echter niet dagelijks, hij gaat immers zelf ook nog op jacht. Vroeger waren ze per 2, Pepito en Pepita. Pepita is echter gestorven, Pepito heeft nu wel een nieuwe partner, maar hij zelf is oud. Men verwacht dus geen nakomelingen meer van hem

en dan zijn er nog 5 schildpadden

hun uitwerpselen hebben de grootte van deze van een paard

ze houden ervan om aangeraakt te worden, zelfs op hun grote schaal, die er sterker uit ziet dan ze is

En nog enkele bloemen om ons verblijf in Mauritius te beëindigen

We hebben genoten van Mauritius met zijn vriendelijke mensen 
en om een korte zien in het Mauritius Creools te gebruiken

                                                                            Bye bye Moris