Reisverhaal «Puglia»
Calabria
|
Italië
|
1 Reacties
16 Juni 2016
-
Laatste Aanpassing 20 Juni 2016
Puglia
Puglia is de landstreek die de “hiel van de laars” van Italië vormt, de meest zuidoostelijke landstreek.
kaart met aanduiding van de landstreek Puglia (in het Nederlands Apulië)
Puglia bestaat uit 5 provincies
kaart met de provincies van Puglia
We hebben in het verleden minstens 2 maal Puglia bezocht, de eerste maal met de kinderen bijna 30 jaar geleden. Dat jaar hadden we de bedoeling om in Oostenrijk, in de bergen te kamperen en te wandelen, maar wegens het slechte weer, zijn we steeds verder zuidelijk getrokken. De geschiedenis herhaalt zich! We hebben nog steeds goede herinneringen aan bepaalde plaatsen en mensen.
Tijdens ons tweede bezoek waren veel plaatsen al erg toeristisch geworden, je weet wel straten vol souvenirwinkeltjes, toeristenrestaurants, … .
Nu is onze tijd te beperkt om Puglia helemaal te bezoeken, er zijn zo veel mooie plaatsen.
Puglia is een provincie die voor een belangrijk deel fruit en graan produceert. We zien hier plantages van olijven, citrusvruchten, tafeldruiven, kersen, perziken en soortgelijken, …. .
Het weer is de laatste tijd wat onzeker, gelukkig hebben we overdag geen last van de regen. Enkele dagen echter is er zeer sterke wind, Duitsers die zeilend reizen, vertellen ons dat ze in de haven blijven liggen want 8 Beaufort is te sterk. Eerlijk gezegd lig ik bij die windsterkte liever in de tent dan op een boot…
Taranto is een belangrijke stad aan de westzijde van Puglia.
kaart met de situering van Taranto
Net zoals alle steden op de zuidkust van Italië, is ook Taranto gesticht door de Grieken, in de 7de eeuw v.C. Hierdoor kent de stad al een lang bestaan met resten uit zowat alle tijden en alle volkeren die daar hun intrede gedaan hebben, meestal niet zo vreedzaam.
Ook Puglia is een arme streek, veel mensen zitten zonder werk. Italië heeft daarin de jaren 1960 verandering in proberen brengen door industrie naar de havenstad te lokken, daar blijft nu nog 1 bedrijf van over, ILVA, de grootste staalreus van Europa in 2012. Taranto heeft een belangrijke militaire vloot. Ook daar werken mensen.
Nog steeds heerst hier echter armoede bij een deel van de bevolking, de sociale voorzieningen in Italië zijn niet zoals wij ze kennen in België.
er is een beperkte viskweek
er liggen wat vissersboten
hier worden mossels gekweekt en verkocht. Hier komen beter begoed kopers
iemand koopt twee borden open gemaakte zee-egels
We wandelen eerst door de oude stad, die op een rots, ooit schiereiland, ligt. Omdat de binnenzee, Mar Picolo, een toegang nodig had naar de echte zee, werd er een kanaal gegraven in 1481, waardoor de oude stad nu op een eiland ligt. Boven dat kanaal werd in 1886 een draaibug geconstrueerd, Ponte Girevole.
herinnering aan een fietsende man die hier op de brug verongelukt is
Net over de brug ligt het Aragonees kasteel, gebouwd in de 15de eeuw. Nu is het kasteel militair domein. Met een gids kunnen we hetbezoeken, de gids is een militair in marinepak (helemaal wit).
het kasteel heeft nu een vierkant grondvlak met op elke hoek een toren
Het oudste kasteel dat hier stond was van de Spartanen. Daar zijn enkele resten van gevonden. Een deel van de muren van het middeleeuwse kasteel bestaan nog, erboven zijn muren van andere veroveraars gebouwd (Noormannen, Swaben, Spanjaarden, Fransen, ..). Ten tijde van de Aragonezen was er rond de oude stad een muur gebouwd die dezelfde hoogte had als het kasteel, 24m.
het binnenplein van het kasteel
het wapenschild van de Italiaanse marine
schaalmodel van het kasteel Aragonese, zoals het ooit was met 5 torens. Die 5de toren en een stuk van het kasteel is verdwenen voor de draaibrug
fundamenten van een vroeger kasteel
een muur die ooit gebouwd is, toen het kasteel nog beperkter in grootte was
de 4 torens hebben allemaal de naam van een heilige
de toegang langs de zijde van het kanaal. Deze wordt nooit gebruikt
het kruid werd helemaal beneden gemaakt, veilig van elke mogelijke aanval en in aanwezigheid van water, voor het geval dat… . Dat water is grondwater. In de oude stad en ook in de Mare Picollo zijn verschillende zoetwaterbronnen die opborrelen. Een ervan werd in de tijd gebruikt als drinkwatervoorziening voor de vele soldaten (tot 4500 in aantal)
de gangen helemaal beneden
de kazematten met de vele schietgaten zowel voor geweren als voor kanonnen
hier staan we op een toren. De hoogste muren zijn even hoog als de toenmalige beveiligingsmuren rond de oude stad
Kortbij is het enige stukje bouwwerk uit de Griekse tijd te zien, enkele zuilen van de Dorische tempel van Poseidon uit de 6de eeuw v.C. De zuilen waren ingebouwd in een kerk en woonhuizen. Toen die afgebroken werden, werden de zuilen zichtbaar.
tussen 1973 en 1975 zijn vier zuilen van de tempel van Poseidon, gebouwd tussen 580 en 570 v.C. “ontdekt”. Twee van deze zuilen zijn volledig, de twee andere missen de bovenzijde
We wandelen richting kathedraal. Overal in de oude stad staan er paleizen, die ooit mooi en groots waren. Nu worden ze deels bewoond door vooral arme mensen, deels staan ze te wachten op volledig verval.
dit gebouw is nog bewoond en redelijk onderhouden
en dit staat er nog, daarmee is alles gezegd, niet mooi maar wel de realiteit
een reusachtig groot gebouw met uitzicht op zee, ooit mooi geweest, nu aan het verloederen
het paleis, rechtover het kasteel, is tenminste aan de voorgevel, mooi gerestaureerd
dit is absoluut geen uniek zicht in de oude stad Taranto
we zien ook heel wat gebouwen waarbij de deuren en ramen dicht gemetst zijn
een kunstenaar heeft hier een mooi werkje achtergelaten
tussen al die gesloten krotten heeft iemand een restaurant ingericht
zonder woorden
te midden tussen de verloederde gebouwen staat deze mooie albergo
op het einde van het eiland staat deze oude klokkentoren
op het hoekje staan mensen groenten en fruit te verkopen. Hun prijzen zijn aangeduid, wat niet overal van toepassing is…
De kathedraal heeft een 18de eeuwse gevel, de funderingen zijn uit de 10de-11de eeuw.
een cassetteplafond
en een hele reeks zuilen
op de vloer zijn op verschillende plaatsen stukken van mozaïeken terug te vinden
In de kerk is een zijkapel gewijd aan de heilige Cataldo en is gemaakt uit veelkleurige marmer. De oppervlakte ervan is zeer groot, het moet ooit een reuzenwerk geweest zijn.
een detail
Wat verder in de Via Cava (in het Nederlands “steengroeve straat) zijn er enkele Ipogei (onderaardse constructies, hier uitgehouwen in de rotsbodem) te vinden. Wanneer we bij de eerste aankomen, komt een vrouwelijke stadsbediende die met ons elk van de 4 ipogei bezoekt en ons telkens een blaadje met uitleg geeft.
Bij de eerste gaat het over ondergrondse graven, waarvan vermoed wordt dat één uit de Griekse tijd is, de andere uit de vroegchristelijke tijd, 5de eeuw n.C.
de ipogeo
het oudste graf
Bij de tweede gaat het over een reeks kamers, die onderling verbonden zijn via doorgangen in boogvorm. Ze dateren uit de Griekse tijd en werden tot de middeleeuwen gebruikt. Nu zijn enkele kamers terug in gebruik voor samenkomsten. In deze ipogeneo is het bijzonder vochtig.
De derde werd gebruikt als locatie waar olijven werden geperst en waar brood werd gebakken in de 10de en 11de eeuw.
een steen die diende als opvang voor de olie, waarna de olie in een container terecht kwam, ook uitgehouwen in de rots
De vierde bevat 3 ovens en afkoelbekkens en dateert 1200 n.C. De locatie is vermoedelijk in gebruik geweest tot ongeveer 1500 n.C.
In feite verschillen de hedendaagse winkels niet veel van hun “voorgangers”
ze zijn ook in de rots uitgehouden
Nog wat verder is het klooster van San Domenico Maggiore. Het klooster is niet meer als dusdanig in gebruik en het is een tijdje geleden gerestaureerd. Er zijn heel wat kantoren in de gebouwen en er loopt een (kleine) tentoonstelling over de maatschappij in de prehistorie, 6500 jaar v.C.
in het voormalige klooster zijn een groot aantal kantoren gevestigd. In de galerie wordt de tentoonstelling gehouden
graven zijn dé bron van antieke gebruiksvoorwerpen. Het kleine potje werd gebruikt om de hars van pijnbomen in te verwerken
amforen, meestal met uitgedroogde resten van hun inhoud, worden in scheepswrakken gevonden
Op het andere uiteinde van de oude stad ligt het Palazo Pantaleo. Dit gebouw werd in 1770 opgericht voor baron Pantaleo, die van uit zijn paleis toezicht kon houden op de haven waar zijn koopwaar (nergens te vinden wat dat ook maar zou zijn) verscheept werd. Hj had ook een zicht op zijn landerijen. Het paleis was een soort buitenverblijf voor de familie tot 1977. Daarna heeft het gebouw 20 jaar leeg gestaan en verloederde het. De stad heeft het gebouw over genomen, gerestaureerd en in gebruik genomen. Er vinden recepties en voordrachten plaats.
Wij kunnen het gebouw bezoeken met een dame die ons wat uitleg geeft. Op de bovenste verdieping is er een museum ingericht met wat spullen uit de jaren 1800-1900. Niets interessants. Voor is een bezoek aan het gebouw interessant.
de voorgevel van het Palazo Pantaleo
het wapenschild van de familie, een toren en een leeuw
nu bouwen mensen een garage aan het huis. Toen het kasteel gebouwd werd, was er een grote ingang waar de paardenkoets kon binnen rijden. Rechts van de ingang is er een deur langs waar de paarden naar hun stal, een kamer in het paleis gingen
de tussenverdieping was de plaats waar de dienstbodes werkten. De keuken heeft nog haar originele uitrusting en aankleding
dit is de originele kleur (natuurlijk gerestaureerd) van de binnendeuren
de baron hield van de natuur en had geen tuin in zijn directe omgeving. Daarom werden sommige plafonds met afbeeldingen uit de natuur versierd
andere plafonds zijn schilderijen. Het doek werd op een houten kader aan het plafond vastgehecht
en er is een groot balkon vanwaar de baron de haven kon overschouwen
In het stadsdeel aan de overzijde van de Girevole brug staat een beeld dat opgedragen is aan de matrozen van de Italiaanse Zeemacht.
beeld uit 1974, ongeveer 7m hoog
De Lungomare is breed en ligt een eindje boven de zee. Langs de zeezijde is er een park over de ganse lengte.
Langs de Lungomare staan enkele gebouwen uit de fascistische tijd, de Mussolini tijd. Ze zijn groots, maar niet de mooiste.
het regeringsgebouw is het grootste van de drie
het postgebouw is dichtbij te vinden
en iets verder is de Bank van Italië (rechts op de foto)
Langs de Mar Picolo, de binnenzee, ligt er een park waar tijdens de middagpauze enkele mensen komen joggen.
van uit dit park zien we enkele schepen van de marine. De meeste liggen echter niet meer hier
in een ander, veel kleiner, parkje staat enkele beelden, waaronder dat van Pythagoras
Het belangrijkste echter is het Archeologisch Museum van Taranto. We bezochten het een kleine dertig jaar geleden. De grote collectie was toen in stoffige kasten (zoals dit bij de meeste musea voorgesteld werd). Nu is het museum bijna klaar met zijn renovatie. De bovenste verdieping met zijn 8 zalen, gaande van de prehistorie tot het begin van de Griekse tijd, zal pas over enkele weken open gaan. Het grootste deel van de Griekse tijd en de Romeinse tijd, wordt tentoon gesteld op de veel grotere eerste verdieping, en is al een tijdje open voor het publiek. Het is een schitterend archeologisch museum!
een levensgrote kopie van het hoofd van Herakles, dat in brons was gegoten in de 4de eeuw v.C. om op de acropolis van Taranto te staan. Deze kopie is via laserscanning gemaakt naar een kleiner marmeren hoofd, dat een Romeinse kopie was. Het originele beeld was van Taranto naar Rome gebracht. In 325 n.C. werd het beeld van Rome naar Constantinopel verscheept. Waarschijnlijk werd in 1204, tijdens de vierde kruistocht, het ganse bronzen beeld gesmolten om zo de hoge kosten voor de kruistocht te betalen
het marmeren beeld
een vrouwenhoofd met vooraan een diadeem, in hetzelfde materiaal als het hoofd
de gouden diadeem ligt naast het beeld.
Er zijn heel wat gouden juwelen te zien
waarvan deze oorring wel de fijnste is (links de voorzijde, rechts de achterzijde als spiegelbeeld)
Tussen de vierde en tweede eeuw v.C. waren in Taranto verschillende juweliers die gouden of vergulde juwelen maakten, de meeste voor vrouwen
een gouden diadeem met een Herculesknoop
een gouden diadeem, die een bloemenkroon voorstelt. Veel van deze diademen werden gemaakt om een lijk van juwelen te voorzien
er zijn verschillende oorringen waarvan het hangende deel vogels voorstellen
het bovenste deel van een zilveren Sint Jacobsschelp, helemaal versierd
een mooi stuk: het marmeren hoofd van Aphrodite, 1ste eeuw v.C.
er zijn heel veel, dikwijls mooie, terracottabeelden
en wel heel bijzonder vaasje, versierd met een vrouwenhoofd dat gesluierd is … van enkele eeuwen voor onze jaartelling
er zijn heel wat vazen in allerlei vormen, en potten met een zwarte achtergrond en rode figuren. Velen zijn heel mooi gedecoreerd
2 speciale beeldjes van atleten
er liggen een aantal mozaïeken uit de Romeinse tijd
een toch wel heel bijzondere vaas
glazen flesjes uit de Romeinse tijd
dit bord ziet er modern uit
en een al even moderne vaas
een kop van een ram, in glas
een glazen urne waar beenderen in begraven werden. Om het glas te beveiligen werd het door een aarden pot omgeven
dit glazen vaasje is slechts 2cm groot
In de nieuwe stad zijn de gebouwen beter onderhouden, op een aantal uitzonderingen na, die ook vervallen zijn
Ten zuiden van Taranto ligt de provincie Lecce. Lecce is smal en heeft aan beide zijden zee. De meest zuidelijke punt is Santa Maria De Leuca. Tot daar zijn we ooit geweest tijdens een zomervakantie met de kinderen.
kaart met de provincies van Puglia
De meest zuidelijke plaats welke we nu bezoeken is Otranto, het meest oostelijke stadje van Italië.
kaart waar Otanto is aangeduid
Otranto zou de laatste plaats in Italië geweest zijn die onder Byzantijns bestuur bleef. Uiteindelijk hebben de Turken, die het Byzantijnse rijk hebben verslagen, ook Otranto aangevallen. Alle inwoners werden gedood, velen onder hen hadden zich in de kathedraal verzameld. Zij worden de “martelaren van Otranto” genoemd. Otranto heeft een zwaar versterkte oude stad, die voor het grootste deel binnen het kasteel lag. Elke nieuwe heerser heeft het sterke fort vergroot en aangepast.
toegangspoort tot de versterkte stad
nog een toegang bij een superversterkte toren, aan de zeezijde
In Otranto bevindt zich nog een Byzantijns kerkje, Chiesa di San Petro. Binnen zijn er nog originele muurschilderingen te zien.
buitenzicht van het kerkje
enkele van de best bewaarde fresco’s
Wat verder, op een hoogte, staat de kathedraal met een grote krypte. In de krypte is een woud van zuilen te zien, met verschillende kapitelen.
De kathedraal is van de 12de eeuw, maar werd in de 15de eeuw herbouwd. De prachtige mozaïeken vloer is gemaakt tussen 1163 en 1166, en nog steeds mooi en kleurrijk.
de voorgevel
een detail van de raamsculptuur
enkele fotoos van de mozaïeken
C140 het plafond van de kerk
De voornaamste straatjes in de oude stad zijn er voor toeristen, souvenirwinkeltjes met tientallen malen dezelfde prullaria, bars, gelateria’s (ijssalons) en restaurants. In de andere straatjes ziet alles er wat meer vervallen uit.
We kunnen bij de zee de oude stad verlaten en komen dan bij de haven. Vissersboten zijn hier blijkbaar ingeruild voor massa’s jachten. Blijkbaar zijn er nogal wat toeristen die zich verplaatsen met hun boot. De boot is gelijktijdig hun hotelkamer.
We kamperen langs de Adriatische kust. Dit is een reuzencamping met 730 plaatsen, een heel dorp.
Naast de Belgen, Nederlanders, Duitsers, …. staan hier vooral veel Italianen. Niet dat zij zoveel vakantie hebben. Voor zover de informatie betrouwbaar is hebben Italianen 1 tot 2 weken vakantie (naast al de snipperdagen). Half juni echter, als de scholen in zomervakantie gaan, wordt de roulotte (caravan) of de camper (mobilhome) op de camping, niet ver van de woonplaats, geïnstalleerd. La mama en de kinderen wonen hier gedurende 3 maanden, tot half september. Pas op 20 september start de school opnieuw. De vader komt dan elke dag naar de camping na het werk en vertrek er ’s morgens weer; of, de vader komt enkel in het weekend. Als de moeder ook werkt, dan wordt op de camping “la nonna” (oma) en” il nonno” (opa) belast met de opvang gedurende 3 maanden. In dat geval wordt er gekozen voor een camping waar kinderanimatie is, zodat d grootouders overdag kunnen “rusten”. Italianen, zelfs al zijn ze op reis, verlaten de camping zelden of niet. Ze komen er om te rusten. Deze verblijfcampings hebben alles: winkels, restaurant, pizzeria, afhaalrestaurant, bars, animatie voor kinderen en voor volwassenen, en sportmogelijkheden. Vele mensen komen elk jaar opnieuw naar dezelfde camping, het is hun tweede huis..In juni zijn de buitenlanders nog niet aangekomen, het is nog vrij rustig op de camping.
de camping aan zee, bij Lecce.
Lecce ligt zowat in het midden van de provincie, op gelijke afstand van de Ionische (westelijk) en de Adriatische (oostelijk) Zee.
Vermits Lecce niet aan de Zee ligt, is de stad niet gesticht door de oude Grieken. Er zijn wel resten gevonden van de Romeinen zoals het amfitheater en het Romeins theater. Dit laatste zit achter een omheining en muren en is vandaag gesloten.
het Romeins amfitheater
ook nu nog gebeuren hier voorstellingen
Al de volgende veroveraars hebben ook hier hun sporen nagelaten.
In 1534 was er een bedreiging van de Turken. Karel V, Keizer Karel was toen heerser in dit gebied. Hij liet in 1539 een groot fort of kasteel bouwen als verdediging. Op dit moment is het kasteel niet te bezoeken, binnenin zijn er opgravingen bezig en er is veel puin en stof te zien.
enkele zichten van het kasteel van Karel V
Naast het kasteel is er ook nog de Porta Napoli, een erepoort die in de 16de eeuw is opgericht ter ere van keizer Karel
Porta Napoli
Centraal in de stad staat er een oude olijfboom
Lecce echter is vooral gekend als barokke stad, het wordt wel het “Florence van de barok” genoemd.
Onder de Spaanse overheersing (1557-1707) werden vele monumenten in deze, toen welvarende, stad opgericht in renaissance-, rococo- en barokstijl gebouwd. Veel van de barokke gebouwen zijn van de hand van de Zimbalo familie. Vele paleizen en kerken zjn gebouwd in de lokale steen, de fijnkorrelige kalksteen van Lecce die een crèmekleur heeft.
Hoewel barok niet onze favoriete stijl is, gaan we toch langs bij de mooiste monumenten, veelal kerken. Ze worden zelfs op zondag niet meer gebruikt voor een mis, iedereen kan er rustig in en uit wandelen. De kledijvoorschriften zijn niet meer zo streng als weleer, gelukkig.
de voorgevel van Santa Irene
van Francesco Antonio Zimbalo
De Piazza del Duomo (kathedraalplein) is versierd met een campanile (klokkentoren) van Giuseppe Zimbalo. De toren werd tussen 1661 en 1663 gebouwd.
campanile
De kathedraal is van dezelfde architect. De kerk is erg donker binnenin.
kathedraal
binnenin
Langs het plein staan er nog andere gebouwen die allen met de kerk te maken hebben, maar van andere architecten en wellicht ook uit andere tijden, zijn
toegang tot het plein met aan beide zijden zuilen met soortgelijke beelden
De Chiesa del Rosario (Paternosterkerk) werd in 1691 gebouwd. Het was het laatste werk van Giuseppe Zimbalo.
stukje van de gevel van de Rosario kerk
binnen is de kerk veel lichter dan de kathedraal
overdreven van ver, maar helemaal niet mooi of fijn als we dichterbij kijken
Het Paleis van de regering van de provincie was ooit als klooster gebouwd en van de hand van 2 architecten waarvan Giuseppe Zimbalo voor de eerste verdieping.
het regeringsgebouw
Santa Croce of heilige kruiskerk werd in de 16de en 17de eeuw door verschillende architecten gebouwd. Het onderste deel van de voorgevel is renaissancestijl. Daarboven, vermoedt men, is er werk van Giuseppe Zimbalo.
Deze kerk wordt als het meest representatieve barokmonument van de stad gezien.
de kariatiden zijn hier geen lieflijke meisjes, wel dieren. Welke godsdienst ook, we zien dikwijls soortgelijke figuren terug keren
hier kunnen we afbeeldingen bovenaan de zuilen bekijken
binnen in de kerk
Bij onze wandeling door de stad komen we nog verscheidene (ooit) mooie gebouwen of hoekjes tegen.
vele gebouwen zijn opgetrokken in het gesteente van Lecce. Anderen zijn geschilderd in deze kleur
een gebouw in een licht boogvorm
Italië is het land van de oleanders, mooie bloeiende struiken. Ze worden in het zuiden gebruikt in het midden van de snelweg, kleurrijk en praktisch zodat de lichten van de voertuigen uit de andere richting niet kunnen verblinden
Hier worden ook allerlei voorwerpen gemaakt in het Lecce gesteente (of wat er voor moet doorgaan) verkocht
Lecce is ook bekend voor zijn papier-maché
kunstwerkjes uit papier-maché
een foto van de kunstenaarsfamilie is op de achtergrond te zien
deze dame maakt juwelen uit papier-maché. Ze vertelt ons een beetje van het geheim
muzikanten aan het werk
niet alleen in Azië zien we mannen aan de stikmachine, ook hier. Ze borduren een naam (op bestelling) direct op een slabbetje, een keukenschort, …. Het werk duurt slechts enkele minuten
In een stad zoals deze krijgen we wel wat van de Italiaanse fashion te zien. Het is natuurlijk moeilijk om mensen of hun outfit zo maar te fotograferen. Waar het lukt hebben we toch enkele foto’s genomen. Leuk om mensen te observeren
hier is het niet moeilijk, de mensen staan klaar om gefotografeerd te worden
een tijdje geleden ging het in het nieuws over Engelse bedrijven die hun vrouwelijke werkneemsters verplichtten hoge hakken te dragen op het werk. 4 bekende jonge Britten (mannen) hebben als reactie hierop gedurende 1 dag ook dergelijke schoenen gedragen. En dat bleek meer dan lastig, het was zelfs erg pijnlijk
met deze schoenen loop je letterlijk op je tenen
de tas, de juwelen en de zonnebril zijn aangepast aan de kledij en het moment van de dag
Lecce heeft eigen soorten brood en zoetigheden, aangepast aan de opbrengsten van de streek
in deze broodjes zitten noten, olijven, ajuinen en peperoncino of paprika. Ze zijn erg rood en wellicht al even pikant…
En dan nog de gelati artigiano, de zelfbereide ijs. In welke mate alles zo zelfbereid is weten we niet. We hebben al verschillende van die ijsbereiders aan het werk gezien. In hun ijsmachine brengen ze eerst de basisijsbereiding, die al bevroren is. Deze wordt in het toestel geroerd en na een tijdje wordt er dan de typische smaak toegevoegd. Voor mango-ijs zien we dat de bereider uit een grote beker gemixte mango en sap toevoegt. Voor andere bereidingen, zoals pistache-ijs, wordt er waarschijnlijk een pasta aangekocht en toegevoegd. Stephan zag op Sicilië een bedrijf waar pistachenoten verwerkt worden tot een pasta, die dan verkocht wordt aan ijsbereiders. Misschien is dit wel hetzelfde voor alle smaken noten.
Dit salon heeft 31 smaken, en net zoals vele ijsjes welke we geproefd hebben, zeer lekker.
De provincie Bari heeft veel mooie steden en dorpjes. Hier is het toerisme de voornaamste bron van inkomen. Dat bemerken als we de eerste dag naar de markt en naar de supermarkt gaan. Op de markt zijn veel kramen met mooie stukken groenten en fruit, en nog nergens deze reis hebben we zo een luxe supermarkt gezien. Hier rolt het geld beter dan in de rest van het arme zuiden van Italië.
Als ik wat later met een dame spreek en haar vraag of het voor de bewoners niet vervelend is om alle dagen horden en busladingen vol toeristen te zien, zegt ze dat toeristen een zege zijn, mensen hebben tenminste werk, toerisme zorgt ervoor dat men hier goed kan leven.
We kamperen wat centraal, meer in het binnenland in Alberobello. Het is hier een boscamping met, voor de eerste maal, Belgen, Nederlanders, Duitsers en Fransen, naast natuurlijk Italianen.
In het stadje zelf zien we ook groepen Aziaten. Alberobello staat niet voor niets op de Werelderfgoedlijst.
kaart met de streek rond Alberobello
In Alberobello zijn we al twee maal geweest, de eerste maal nog zonder toeristen en zonder Werelderfgoedlijst. De meeste toeristen lopen hier in groep, en bezoeken maar het meest toeristische deel van het stadje, daar waar ontelbare souvenirwinkeltjes te vinden zijn. Daarbuiten is het rustig.
Alberobello is bekend voor zijn heel speciale woonhuizen, de trulli (enkelvoud trullus). Hiervan telt het stadje er meer dan 1400. Volgens de overlevering zou de trullus een uitvinding zijn van een van de graven van Alberobello. De koning van Napels had een wet uitgevonden dat in het graafschap Alberobello belastingen moesten betaald worden voor elk woonhuis. Daarom bedacht de graaf, die de belasting niet wilde betalen, een huis dat zonder fundamenten of zonder mortel werd gebouwd. Gewoon een opstapeling van stenen in een ronde of vierhoekige vorm, kalkstenen die de boeren uit hun velden opraapten omdat ze in de weg lagen. De daken worden gevormd door tegels grijze kalksteen, ook al uit de omgeving.
twee trulli
het dak langs de binnenzijde gezien. De stenen liggen in los verband
de “dakpannen” liggen schuin zodat de regen niet naar binnen kan
een trullus in nieuwe kalksteen en niet gekalkt
er staan vele trulli in het stadje
alle trulli, behalve de enkele die onderkomen zijn en niet meer bewoond worden, zijn nu mooi gekalt. We herinneren ons nog dat dit vroeger maar deels het geval was en dat we toen mensen zagen die bezig waren hun huis te kalken
een straat waar weinig toeristen komen
tegen een blauwe lucht is het geheel nog mooier
oorspronkelijk stonden er op sommige daken tekens waarvan men de betekenis niet zeker weet. Nu verkoopt men lijstjes met de verschillende tekens en een uitleg
er is een uitzichtpunt op één van de trulli-wijken waar een mooi zicht is op de huizen en vooral de daken
Naast de vele huizen is er ook een trulli-kerk.
de voet van het altaar is ruwe kalsteen
De oorspronkelijke huizen, vele eeuwen oud, waren klein. Er woonde & familie in, een familie die gemakkelijk uit 10 of meer leden bestond. Later vormden meerdere trulli samen een woonhuis, maar ook dan was de ruimte nog beperkt.
een trullus heeft steeds een plaats waar vuur werd gestookt? Er is ook een schouw. Trulli hebben dikke muren waardoor het tijdens de zomer koel is binnen. In de winter echter is het binnen vochtig omdat de vloer gewoon bovenop de ondergrond, kalksteen ligt. Daarom maakt men tijdens de winter af en toe vuur
in principe heeft elke trullus één haardplaats en één schouw
nu zijn de muren gevoegd met kalk, niet met mortel. Daardoor blijft het huis binnen netter, valt er niet regelmatig vuil van tussen de stenen
slaapkamer van de ouders. Nu heeft elke trullus sanitair, water en elektriciteit. Vroeger was dat niet het geval
We bezoeken een huis van een rijke familie, de trullus is de grootste van Alberobello. Een deel bestaat uit 2 verdiepingen, waarbij de punt van het dak 14m hoog is, in het totaal zijn er 12 daken. De bouw startte halverwege de 18de eeuw. De trullus wordt nu niet meer bewoond, de meubels van de vroegere bewoners zijn nog steeds te zien. Het gebouw is eigendom van een rijke familie, misschien nog steeds dezelfde familie? Hier moet een kleine toegangsprijs betaald worden.
de “open haard” met een bankje voor mensen die dicht bij het vuur wilden zitten
naast de haard in de woonruimte en deze in de personeelskeuken, is ook in de familiekeuken een stookplaats
boven zijn er 2 kamers, die gebruikt werden om te weven en als gastenkamer
Toch wel te begrijpen dat Alberobello zo een succes heeft
De massa’s kalkstenen die de boeren in hun velden vinden, worden niet alleen voor de trulli-huizen gebruikt, maar ook om de velden te omheinen.
ook boerderijen zijn als trulli gemaakt
niet alleen in het stadje Alberobello zijn er trulli, ook op vele plaatsen tussen de velden zijn ze te zien
omheining van een veld zoals we er massa’s zien. De veldjes zijn klein en door de stenen muurtjes zijn ze moeilijk te bewerken
En wie denkt dat het veld dan stenenvrij is, moet even komen kijken. Steeds opnieuw komen de stenen naar boven.
stenen in het veld, hier zichtbaar. Als er gras of graan op de velden staat, zijn de stenen niet te zien
Ten zuiden van Alberobello liggen nog enkele “witte” stadjes in het binnenland. Ze zijn van elkaar gescheiden door vooral olijfgaarden, dikwijls met eeuwenoude bomen.
Martina Franka is een barokke en rococo stadje met witte huizen, gelegen op de top van een heuvel. Door een poort bereiken we de oude stad. Wat ons opvalt zijn veel paleizen, sommige niet meer zo goed onderhouden, maar meestal met een mooi houten deur en een gebeeldhouwd portaal er rond. Dikwijls is het balkon er boven nog bebloemd. Wanneer we wat later het stadhuis binnen gaan en de grote trap naar de eerste verdieping volgen, zien we een fototentoonstelling waarbij al de portalen met hun deur gefotografeerd zijn. We gaan ze niet allemaal opzoeken, we komen er veel tegen.
hier gaan we dan met mooie balkons en inkomdeuren
Op één van de pleinen zien we de enorme kathedraal, Basilica di San Martino.
de gevel van de kathedraal
Martina Franka is een aangenaam stadje om rond te dwalen.
Het volgende witte stadje is Locorotondo. De naam wordt verklaard doordat de straatjes in de oude stad in concentrische cirkels rond de kathedraal liggen.
Locototondo van ver al te zien
de katredraal zit helemaal omringd door huizen en straatjes
Blijkbaar is er een wedstrijd in Locorotondo voor bebloemde balkons. De huizen zijn veel eenvoudiger dan in Martina Franka. De witte kleur, de blauwe lucht en de veelkleurige bloemen maakt er een schitterend geheel van.
eenvoudig en zeer mooi
de was maakt deel uit van het geheel
Het derde witte stadje is Cisternino. De historische stad ligt ook hier op een heuvel. Er is een belvedere met mooie uitzichten op de rurale omgeving met vooral olijfgaarden, wijndruiven en trulli…
deze bar doet goede zaken ….
Het stadje heeft heel wat huizen waarvan de trap naar een hogere verdieping (en meestal een appartement van een andere familie) aan de buitenzijde van het gebouw te zien is.
het voornaamste pleintje van de stad
Vandaag, zaterdag, is er een huwelijk. Zowat het ganse stadje staat te kijken tot de bruid met haar vader en enkele kindjes toekomen. Ik vraag of dit een bijzonder meisje of familie is, maar neen, we hebben vandaag tijd en komen dus kijken, we moeten niet werken…..
Noordelijk van Alberobello ligt het stadje Castellana Grotte. De toeristische trekpleister is de natuurlijke grotten in de kalksteen. Zoals we op veel plaatsen ter wereld kalksteengrotten hebben bezocht, doen we dit hier ook, vooral omdat ze zo mooi blijken te zijn. Er kan een korte wandeling gemaakt worden, ongeveer 1u met gids. Het mooiste echter is de 2u durende wandeling omdat de mooiste van de grotten het verste verwijderd is van de toegang.
Net zoals Aven Armand in Frankrijk, heeft de eerste van de grotten aan het dak een opening naar de buitenwereld.
De vorming van de grot zou zo een 90 miljoen jaar geleden begonnen zijn. Toen was dit gebied zee. Vele levende organismen toen hadden een kalkschelp. Toen ze afstierven zakten de schelpen, die bestaan uit kalk, naar de bodem. Maar ook ander materiaal en zand vulden de zeebodem. 65 miljoen jaar geleden steeg dit karstgebied en vormde het gebied dat nu Puglia is.
Regenwater sijpelde door de kalksteen en loste beetje bij beetje de kalk op. Water begon door de openingen te stromen en zo ontstonden grotten.
Sommige lagen steen waren zo onstabiel dat ze in elkaar stortten. Op die manier ontstond bv. De opening naar boven.
2,5 miljoen jaar geleden begon de vorming van stalactieten, stalagmieten en andere mooie vormen van kalkafzetting. In deze grotten was er ook regelmatig ijzeroxide-afzetting, wat zorgde voor kleuren gaande van oranje-rood tot roestkleur. Ook nu nog gaat de vorming van deze afzettingen door. Dit komt doordat het doorsijpelende water de kalk oplost. Op sommige plaatsen wordt dat minuscuul beetje kalk in de druppel afgezet, waardoor de formaties groeien.
Bij de rondleiding is het absoluut verboden foto’s te maken. Enkel in de open grot kan dat. De andere foto’s zijn genomen van een foto of komen van internet.
de eerste, open grot
doordat hier dagelijks licht invalt, groeien er wieren op de vochtige kalkstenen, wat de groene kleur verklaart
(website van de grotten)
(website van de grotten)
foto van een foto
foto van een foto van de mooiste en laatste grot
Aan de zee liggen er twee witte stadjes. Monopoli is een havenstadje. Monopoli (Grieks voor één stad) werd door de Grieken gesticht, maar veel later dan de zuidelijke steden. Er wordt gesproken over Monopoli in de 6de eeuw n.C. In de oude stad zijn er zo wat 23 kerken te tellen, volgens het stadsplan. Daarvan is de kathedraal de grootste. Tijdens onze wandeling zien we nog meer kerken.
waarschijnlijk het kleinste kerkje
veel mensen in de oude, historische steden kijken nog naar de klokkentoren om het uur te weten …
dikwijls hangt de klok gewoon buiten
de kathedraal
het toppunt van de veelkleurige marmer. Naast al het inlegwerk is de gebruikte marmer op zich al veelkelurig
Verder heeft Monopoli een haven en een vissershaven. Daartussen ligt het kasteel.
de haven, weinig activiteit, wel meer dan in Taranto
hier een kanon, wat verder het kasteel
de vissershaven
alles ziet er keurig en verzorgd uit
De straatjes zijn smal en de meeste huizen zijn witgekalkt of wit geschilderd. Samen met de bloemen geeft dit een mooi zicht. Leegstand komt hier beperkt voor. Het stadje is veel meer verzorgd dan het centrum van het oude Taranto.
de smalle straten komen aan beide uiteinden meestal op een plein of pleintje uit
moeten de huizen elkaar steunen door de bogen? We weten het niet
dit paleis staat te koop
Wat noordelijker ligt Polignano Mare op een kalkrots. De rots staat kaarsrecht in de zee, maar de zee is bezig de rots op te lossen zodat er grotten ontstaan zijn en de huizen langs de zeekant niet meer op een degelijke ondergrond staan. Het zal nog wel lange tijd duren voor de zee de volledige rots heeft opgelost.
Polignano is bekend voor zijn zanger Domenico Modugno die het wereldbekende lied zong “volare, oh,oh, cantare, oh, oh,oh,oh. Nel blu dipinto di blu, felice di stare lassu” Hij werd in Polignano geboren.
Het oude stadje bestaat uit witgekalkte of witgeschilderde huizen. Het is meer toeristisch dan Monopli, bijna alle huizen zijn B&B, restaurant, bar of souvenirwinkel. Er zijn veel minder kerken, maar wel verschillende uitzichtpunten op de zee, de rots en de grotten.
net naast de rots en de oude stad komt een rivier in de zee uit. Momenteel, en dat voor het grootste deel van het jaar, staat de rivier droog en vormt de monding een strand voor de bewoners. Om de rivier over te steken is er, bij de oude stad, een voetgangers- en een autobrug
de toegangspoort tot de oude stad, bovenop de kalkrots
mooi onderhouden, meer toeristisch
kleurrijke keramiek
ook hier ontbreken de kerken niet ze zijn echter minder dominant aanwezig
geen kerk, wel een theater
er zijn verschillende mooie gebouwen
één van de vele zeegrotten
ze ondermijnen de oude stad
nu de zon niet schijn, is de kleur van de rotsen en de huizen daarboven veel mooier
Noordelijker in Puglia zijn er nog mooie plaatsen om te bezoeken. De tijd en het weer zorgen ervoor dat we daar nu niet komen. Misschien later nog wel eens ….
