Reisverhaal «Cundinamarca en Antioquia»

Colombia | 5 Reacties 03 Maart 2018 - Laatste Aanpassing 18 Mei 2018

Cundinamarca

Cundinamarca is het departement dat rond Bogota gelegen is.

Kaart van Colombia waar Cundinamarca (centraal, rond Bogota) in het fluogroen en met een rood kruis is aangeduid

kaart van Cundinamarca waar beide overnachtingsplaatsen zijn aangeduid: 1 = Zipaquira, 2 = San Francisco

Voor de wel heel speciale bezienswaardigheden, moeten we ook nu weer terug keren naar het Krijt, periode in ontwikkeling van de planeet Aarde.

Het Krijt was de periode vóórdat de oostelijke Andes-bergketen werd gevormd doordat botsende aardlagen de zeebodem omhoog duwden, tussen de 12 en 2,5 miljoen jaar geleden.

Tijdens het Krijt was een groot gedeelte hier zee. In die periode werd, ten noorden van het huidige Bogota, hier en daar zeebodem al wat opgestuwd. Hierdoor ontstonden afgesloten zeeën, als het ware zee-eilanden, omgeven door land.

voorstelling van dit zee-eiland

Door de hogere temperaturen verdampte heet water, waardoor de zoutconcentratie steeg. Uiteindelijk werden er op deze plaatsen zoutafzettingen gevormd.

Wanneer nu de opstuwing van de oostelijke Andes begon en vorderde plooiden aardlagen zich over elkaar. Hierdoor werd de zoutafzetting bedolven onder andere gesteenten, kwamen de zoutlagen onder hoge druk te staan en ontstond zoutgesteente.

Er ontstonden, door sterke krachten in de aardkorst ook breuken in deze zoutsteen.

het witte is de zoutlaag

Volgens wetenschappers zou die zoutlaag tot 15km dik kunnen zijn.

Onder Zipaquira en Nemocon bevinden zich dikke zoutlagen. Al meer dan 500 jaar worden deze zoutlagen ontgonnen. Het zoutgesteente bestaat voor 85% uit keukenzout (Natriumchloride) en 15% onzuiverheden. De onzuiverheden bestaat uit steenkool. Hierdoor is deze zoutsteen niet wit, maar vrij donker grijs.

hier is er een groter percentage steenkool

hier is het percentage steenkool kleiner, de zoutsteen is dus lichter gekleurd

We bezoeken eerst Nemocon, waar een, niet meer in gebruik zijnde, zoutmijn is opengesteld voor het publiek. Het bezoek (1,5 tot 2u) gebeurt met een gids.

Tot 1968 werden zoutstenen gekapt en als gesteente naar boven gebracht, een zeer zwaar werk. Sinds 1969 wordt het zout in de mijn opgelost in zoet water. Het vuil bezinkt, het zoute water wordt naar boven gepompt naar bekkens

de buizen en pompen voor het erg zoute water zijn uit metaal gemaakt, heel gevoelig aan corrosie door het zout (denk aan constructies aan zee, die worden ook door zout aangetast)

een bezinktank. Het zoutwateroppervlak is een spiegel, je zit niet de bodem, wel de weerkaatsing van het plafond

ook de wanden in beton zijn bedekt met zout

Onze rondleiding start in het bijhorende museum. Twee Nederlandse wetenschappers (geboren in de jaren 1920) hebben heel wat onderzoek gedaan op het vlak van biologie, geologie, paleontologie, chemie en grotten. Naar hen is het kleine museum genoemd. Het museum geeft een beknopt overzicht van de “geschiedenis” van dit gebied.
Eerst zee tijdens het Krijt met dezelfde organismen welke we reeds in Boyaca zagen, daarna land met een opeenvolging van geologische tijden en bijhorende dieren en planten, en uiteindelijk ook de mens. De oudste getuigenissen van menselijke bewoning in Colombia, werden in dit gebied gevonden.

Om niet in herhaling te vallen, enkele bijzonderheden

een fossiele kop van een vis uit het Krijt

versteend hout waar de jaarringen nog te zien zijn

het voorkomen van de reuzenluiaards (2,5 miljoen jaar tot 117.000 jaar geleden)

waarvan hier een bot uit de bovenarm te zien is

deel van de schedel en slagtand van de mastodont (5 miljoen tot 2,5 miljoen jaar geleden)

en van veel recentere datum, ongeveer 6000 jaar oud, een fluitje gemaakt van een onderarmbeen van een mens!

de Muisca indianen woonden ook hier. Zij dreven handel, hun ruilmiddel was het felbegeerde zout. Hierdoor verkregen zijn waardevolle goederen van andere groepen mensen

Uiteindelijk kwamen de Conquistadores, de Spanjaarden in het gebied.  Zij zagen de welstand van de lokale bevolking en hun zout, wat zij het “witte goud” noemden. De indianen mochten vanaf nu enkel nog werken in de zoutmijnen, het de Spanjaarden !!

En nu naar de mijn

toegang tot de mijn welke zich in een zoutberg bevindt, ongeveer 80m onder het oppervlak van de berg.  Hier Stephan met de gidse

het hout welke in de mijn gebruikt wordt (meer recente tijden) is eucalyptus. Het is een niet-inheemse houtsoort. Het grote voordeel van eucalyptus is dat het hout 3 maal meer water kan opslorpen dan andere houtsoorten. Hierdoor droogt het zout sneller én het zoute water maakt het eucalyptushout veel en veel sterker -eucalyptus wordt als het ware versteend hout, in dit geval niet met silicium, wel met zout

er komen in de mijnen heel wat heiligenbeelden, vooral van Maria, en kapelletjes voor. Mijnwerker zijn was en is immers een zwaar beroep met heel wat gevaren. Colombianen zijn sterk gelovig, voor en na een dag in de mijn wordt er gebeden

wanneer het regent dringt het regenwater van buiten binnen in het gesteente. Hierdoor wordt het zout een klein beetje opgelost. Het zoute water sijpel verder door tot het aan de bovenzijde van de gangen terecht komt. Daar verdampt het water en het zuivere keukenzout zet zit af op het plafond of op de wanden van de tunnels

we komen bij een (ondiep) waterbekken, gebruikt om het zout op te lossen, voordat het opgepompt wordt. Door het licht en het sterke spiegelende effect, hebben we het gevoel dat we naast een grote diepte staan. We beseffen zelfs eerst niet dat hier een waterbekken is

een wagentjes op sporen van voor 1968.Hier werd 1 ton zoutsteen in vervoerd, het werd vooruit geduwd door 3 mannen!

Deze mijn heeft gediend om het mijnongeval in Chili, waarbij 33 mannen gedurende meer dan 2 maanden onder de grond geblokkeerd zaten, en uiteindelijk gered werden, te verfilmen.

de originele capsule, speciaal voor de redding gemaakt, is hier te zien. In Chili zagen we een kopie ervan

de affiche van de film

Op een plaats waar een tunnel schuin naar beneden loopt, is nu, na 88 jaar een zoutwaterval ontstaan. Druppels van zout water verplaatsten zich via de helling naar beneden, het water verdampt en het zout zet zich af

het oppervlak heeft de vorm van een bloemkool

Wat verder heeft een Italiaanse kunstenaar uit een enorm groot zoutkristal een hart gebeeldhouwd, het hart van Nemocon

het enorm zware zouten hart

een verplicht nummer om hier te poseren voor een fotograaf

De veelzijdige wetenschapper Alexander von Humboldt (1769-1859), is ook in het gebied van Nemocon-Zipaquira geweest.Hij zag de zeer primitieve technieken waarmee zout werd ontgonnen.Hij, als Duitser, voerde veel meer geavanceerde Pruisische werkwijzen en technologieën in, waarvoor het gebied hem nog steeds erkentelijk is.

op een van de vele uitlegborden lezen we “Alexander von Humboldt heeft op zijn eentje in zijn leven veel meer gedaan voor Zuid-Amerika, dan alle Spanjaarden samen”

Aan het plafond zijn er soms ook stalactieten te zien.In tegenstelling tot deze in de kalkgrotten, waar de stalactieten maar enkele cm per eeuw groeien, groeien de zoutstalactieten 3 cm per jaar.

meestal worden mooie kubusjes gevormd, welke na een tijdje afbreken.Voor de veiligheid verwijdert men de stalactieten in de gangen

De lucht in zoutmijnen is gezond.Er wordt buitenlucht via tunnels aangevoerd, maar door het zout, welke vocht absorbeert, wordt de lucht droog, en bevat veel minder ziektekiemen.

Op een korte afstand, in het centrum van Nemocon, is een klein museum ingericht in het oudste huis van het dorp.

kerk van Nemocon

deze zuilen (in het museum) zijn nog origineel uit de 17^de eeuw (maar wel geschilderd)

in de buurt werden oude stukken opgegraven, niet van de Muisca

keramiek van de Muisca, helemaal verschillend van het voorgaande

vooral de displays met de Muisca in verband met het zout, zijn interessant

onzuivere zoutstenen werden uit de mijnen naar buiten gebracht. Dieren werden gebruikt voor het vervoer van de stenen

het zout werd in grote aardenwerken vaten gebracht en gedroogd

het zout werd een hard gesteente. De aardenwerken vaten werden kapot geslagen om de zoutsteen vrij te maken

zo kon men het zout verhandelen

een stalactiet van zuiver zout

Na ons zeer interessant bezoek aan de Nemocon zoutmijn, rijden we terug naar Zipaquira. Zipaquira is een veel groter stadje, slechts 35 km van Bogota gelegen, waar het in feite al een grote agglomeratie mee vormt. Elke 5 minuten vertrekt er een bus in Zipaquira naar het noordelijke station van de Transmilenio (kunnen we ons in België moeilijk voorstellen, zo een frequentie).

Zipaquira heeft een mooie kathedraal, we hebben geluk want ze is slechts even open op de dag, en dan net als wij er zijn.

zware zuilen deels in steen, deels in baksteen. Ik vraag aan dame welke werkt in de kerk of dit origineel was. Ze antwoorde me dat de zuilen en muren vroeger geschilderd waren, maar dat men bij de restauratie alles terug in zijn oorspronkelijke vorm hersteld heeft

bovenaan de zuilen zien we nog hoe het in geschilderde toestand was

Ook het plein voor de kathedraal is mooi, met de typische huizen van dit gebied.

het plein voor de kathedraal met zijn typische huizen (met blauwe kleuren)

Zipaquira is ook nog steeds een stad met zoutmijnen. Mijnwerkers richtten vroeger in de mijnen verschillende kapellen in. Eén ervan werd vergroot tot kerk in de zoutmijn. Wegens problemen van instortingsgevaar, werd een nieuwe kathedraal-in-het-zout ingericht in een zoutmijn welke niet meer gebruikt wordt.

Om er te komen kunnen we wandelen vanaf het plein bij de kathedraal. Het is een flinke klim, de zoutmijnen bevinden zich immers in de bergen. Het pad naar boven, waarbij we verschillende parkings kruisen, wordt camino de la sal, pad-van-het-zout genoemd.

toegang tot het gebied

zicht vanaf boven de trappen

Boven gaat het er wat wanordelijk aan toe, geen wegwijzers meer, werken, vooral veel verkoop- en vertierstalletjes, … .Amaai hier  tijdens de diensten tijdens de goede week. Dan komen hier tot 6000 mensen naar de zoutkathedraal, men moet dan de ondergrondse ruimten extra verluchten door perslucht in de gangen te blazen

voordat we de mijn binnengaan is er het “plein van de mijnwerkers”.Hier is een groot standbeeld waar het harde werk (vóór 1968) wordt uitgebeeld

Het bezoek aan de zoutkathedraal is ook met een gids, een die haar teksten afratelt en welgeteld zoveel seconden geeft om foto’s te maken. Dan gaan we weer verder …

eerst is er in de mijngangen een kruisweg uitgehouwen. De gids stopt bij de meeste kruisen, om te vertellen wat daar bij welk nummer herdacht wordt …. Een beetje van het goede te veel. Alles is hier verlicht, licht dat in kleur wisselt

De meeste zaken zijn uitgehouwen in de zoutsteen. Om de scherpe hoeken wat zachter te maken, moet men over de hoeken met water wrijven. Het zout lost dan wat op en krijgt een afgeronde vorm.

beelden zoals dit werden door kunstenaars gemaakt in een gesteente naar hun keuze, niet in zoutsteen

bij de kerststal speelt er continu kerstmuziek

bij de eigenlijke kathedraal zijn er 5 hoge en brede gangen, dit is de centrale met een 16m hoog uitgehouwen kruis

zo zijn er verschillende grote zalen, alle zeer spaarzaam verlicht en met gekleurd licht.

In het commerciële gebied is er meer licht. Hier worden juwelen met smaragd, voorwerpen in zoutsteen en vooral veel pseudokerkelijke prullaria verkocht.
De Zoutkathedraal is toeristische attractie nummer 1 in Colombia. Geef ons toch maar veel andere plekken!

Over iets helemaal anders ...Voor wie zich zou afvragen of er patisserie en bakkers zijn in Colombia, even dit prentje

Patisserie, rijst, maniok, aardappelen, bonen en linzen, alles wat gesuikerd is of waar men suiker aan kan toevoegen, staat op het dieet van zeer veel Colombianen. Botero zijn figuren zien we hier veelvuldig rondlopen … .

Nu is het tijd om vogels te gaan spotten. We verplaatsen ons naar San Francisco, een klein dorpje in de afdaling ten noordwesten van Bogota. Hier is er vooral natuur. Er is een sterk stromende bergbeek, overal fluiten vogels en is er weelderig groen.
We maken het ons niet erg moeilijk.
Een koppel natuurliefhebber wonen aan het uiteinde van het dorp. In hun tuin, Jardin Encantado, Aangename Tuin, hebben zij voederplaatsen voorzien voor vogels. We kunnen dus vooral kolibri’s spotten vanop hun balkon. Heel af en toe zoemt een kolibri langs onze oren.

Kolibri’s zijn kleine vogels, maar heel erg actief. Hun vleugeltjes bewegen heel, heel snel voor- en achterwaarts. Om in al die energie te voorzien, hebben kolibri’s, naast eiwit, afkomstig van verorberde insecten, heel veel suiker nodig. In de natuur halen ze die uit nectar van de bloemen. Op heel veel vogelgebieden ter wereld, krijgen kolibri’s suikerwater aangeboden.Dat zorgt ervoor dat bezoekers ze gemakkelijk kunnen gadeslaan en foto’s nemen.

In Colombia alleen komen er al 165 kolibrisoorten voor. Hier in Jardin Encantada zijn er al 23 soorten gespot, sommige soorten echter zeldzamer dan andere soorten.

Even wat gegevens over kolibris’
- de kleinste vogels ter wereld
- in verhouding tot hun grootte, de grootste hersenen en hart in het dierenrijk
- ze bewegen hun vleugels 60 tot 90 maal per seconde!
- hun hartslag per minuut: 500 tot 1200 maal!
- om te overleven moeten ze per dag meer dan hun lichaamsgewicht aan voedsel opnemen, d.i.een equivalent van 6.000 tot 12.000 calorieën per dag
- hun snelheid is 72,4 km/u
- (in tegenstelling tot vele andere vogelsoorten) zij kunnen niet stappen, alleen heel snel hun vleugels bewegen
- hun tong is 2 maal zo lang als hun bek (die op zichzelf ook al erg lang is t.o.v. hun lichaampje
-’s nachts daalt hun lichaamstemperatuur van 30°C tot 22°C, en hun hartslag tot 158 slagen per minuut
-kolibri’s komen voor vanaf Alaska tot het zuiden van Zuid-Amerika (Vuurland).Het meest aantal soorten komt voor in Colombia en Ecuador, dat aan Colombia grenst

Naamgeving aan kolibri’s is vrij moeilijk om meerdere redenen: eerst verschilt de kleur volgens de zoninval, daarnaast hebben mannetjes en wijfjes, soms ook jongeren een (dikwijls heel) verschillende kleur. Daarnaast zijn er heel wat soorten welke goed tot zeer goed op elkaar gelijken. Enkele soorten zijn verschillend.

Dus we proberen een juiste naam te geven.  Voor vele vogels is de naam niet vermeld, omdat ik ze niet kan onderscheiden van andere soorten

Roodstaartamazilia (Amazilia Tzacatl) mannetje, tot 9 cm

idem

Gewone Saffraangors (Sicalis flaveola)

Zwartkeelmango (Anthracothorax nigricollis) wijfje tot 11cm

Muskietkolibri  (Chrysolampis mosquitus) wijfje 8 cm

Witbuikboself (Chaetocercus mulsant) mannetje 7cm

Violetkapkolibri (Goldmania violiceps)9 cm

idem

Goulds Violetoorkolibri (Colibri coruscans)12cm

Zwartkeelmango (Anthracothorax nigricollis) mannetjes11cm

Zwartkeelmango (Anthracothorax nigricollis) mannetjes11cm

een deel van de tong steekt uit de bek bij Zwartkeelmango (Anthracothorax nigricollis) mannetjes11cm

Roodkraagvruchtenkraai (Pyroderus scutatus), wat een naam in het Nederlands!

Andesamazilia (Amazilia franciae)9 cm

Dikbekorganist (Euphonia laniirostris) mannetje

Bisschopstangare (Thraupis episcopus)

de zeer kleine  Kleine Boself (Chaetocercus bombus) mannetje, is maar 6,5 cm groot en weegt slechts 2g!

nog eens de Zwartkeelmango

het wijfje van d Kleine Boself

Op woensdag 28 februari rijden we terug naar de luchthaven van Bogota.Het inleveren van de auto verloopt vlot.
Toen ik begin december de tickets kocht van Bogota naar Medellin, was op dat moment bussiness class goedkoper dan economy. Verstaan wie het begrijpen kan, ik kocht dus 2 tickets.
In de luchthaven van Bogota vertelde men ons dat we, met deze tickets, in de VIP zaal mochten plaats nemen. Er waren hapjes en drankjes, gratis dus.

In tegenstelling tot 2010 zijn nu alle vluchten correct op tijd. Toen moesten we noodgedwongen een ganse dag rekenen om ons met het vliegtuig te verplaatsen. We moesten toen 3u vooraf in de luchthaven zijn, en de vlucht had tot 5u vertraging.
Niets meer van dit, alles keurig op tijd.

Bogota-Medellin is slechts 25 minuten vliegen. Over de weg duurt het bijna een ganse dag, dalen van 2600m tot 150m en terug naar 2200m.Bergwegen met heel wat vrachtwagens, heel dikwijls maar een baan per rijrichting. Blijkt gevaarlijk te zijn.Dus kiezen we voor een veiliger weg.

In Medellin halen we weer een auto op bij dezelfde maatschappij, Localiza. De auto is nu nog nieuwer, slechts3.000 km op de teller.

Kaart van Colombia waar Bogota-Medellin op is aangeduid met een zwarte lijn

We starten het tweede deel van de reis.

Antioquia

Dit departement is meer dan 2 maal zo groot als België en telt bijna 6 miljoen inwoners waarvan bijna 2/3 in de hoofdstad Medellin woont.Medellin is de op een na grootste stad van Colombia wat betreft het aantal inwoners.

Antioquia ligt op de centrale Andesketen.Ten oosten lvan de provincie ligt de Rio Magdalena, ten westen de Cauca rivier.Beide rivieren verlopen zuid-noord en monden uit in de Caraïbische Zee, een zee welke in feite een deel is van de Atlantische Oceaan.

Medellin zullen we over enkele weken bezoeken.

Vanaf de luchthaven, welke enkele tientallen kilometer ten oosten van Medellin gelegen is, rijden we richting oosten.

onze tweede huurauto

Hier bevindt zich het groot stuwmeer van Peñol op 2000m hoogte. Het stuwmeer werd in de jaren 1970 opgevuld om Medellin, in vogelvlucht 50 km naar het westen, van elektriciteit te voorzien, momenteel meer dan 560 Megawatt! Het stuwmeer is, door de gebergten, heel grillig gevormd met vele eilanden en schiereilanden. Volgens gegevens van een folder heeft het meer een oppervlakte van 7.260 ha en een inhoud van 1 miljard 200 miljoen kubieke meter .Die getallen zijn natuurlijk nogal erg relatief. Het waterpeil staat nu enkele meter lager dan het normale peil, dus kleinere oppervlakte en vooral veel minder inhoud. Op diezelfde folder staat er vermeld dat het meer 30% van de gebruikte hoeveelheid elektriciteit in Colombia dekt.

Begoede inwoners van Medellin hebben bij het meer in en om Guatape hun buitengoed (en hun boot).

op de kaart van Antioquia is Guatape omcirkeld

 Bij het meer, een vijftal km voor Guatape, ligt een 200m hoge granieten rots, de Peñon, of zoals de rots hier genoemd wordt, la Piedra (de steen)

De rots is al lang een twistpunt tussen 2 naburige gemeentes.  Guatape begon "Guatape " op de rots te schilderen, maar bewoners van de naburige gemeente ontdekten dit toen de G en I van U al geschilderd was.  De politie moest tussenbeide komen en het schilderen hield op.

De rots is een blok gladde graniet, erg hard en glad. De eerste mens welke de rots beklom in 1954 deed er 5 dagen over. Hij was niet alleen, had 2 vrienden mee. Hij moest gebruik maken van de kleine onregelmatigheden en de grote verticale scheur in de rots.

de man welke 64 jaar geleden als eerste de Peñon beklom

Toen bestond het stuwmeer nog niet, hij had enkel zicht op de bergen.Door de komst van het stuwmeer en het ontdekken van het kleurrijke dorp Guatape is het toerisme gekomen.Door wie of wanneer de idee gerezen is om een trap langs de Peñon te maken kan ik nergens vinden.Feit is dat er een betonnen trap gemaakt is.Een privé-familie heeft de rots gekocht en een tweede trap geïnstalleerd.
Voor de vele bezoekers en voor ons is het nu relatief gemakkelijk om de rots te beklimmen, 659 hoge treden op een relatief brede trap …

de trap in gebouwd in de verticale scheur

foto dichterbij, net bij de start van de trap

de klimtrap heeft voor het grootste deel een majestueuze leuning

De klimtrap is aan de buitenzijde, er zijn mooie zichten. De afdaaltrap ligt tegen de rots in de scheur en aan de binnenzijde.Het geheel is goed aangepast aan de vele bezoekers.

naarmate we hoger klimmen krijgen we meer en meer te zien van de uitgestrektheid van het stuwmeer

op de steile rots groeien duizenden bromelia’s, sommige zoals deze, komen in bloei

Eenmaal boven hebben we een goed zicht op het meer, dat verder reikt dan wat we kunnen zien

hier is duidelijk te zien dat het waterpeil heel wat lager staat.Het is nu droogseizoen (het regent wel af en toe).Wanneer het weer begint te regenen zal het waterpeil weer stijgen

de vele eilanden en schiereilanden zijn via bruggen met elkaar verbonden

Het dorp Guatape is erg kleurrijk. Het eerste wat ons op dat vlak opvalt is een tuktuk

op een groot veld, gebruikt als parking, net buiten het dorp, staat deze kleine kleurrijke tuktuk

ook de gebouwen zitten in leuke kleuren verpakt

In tegenstelling tot de witte dorpen ten noorden van Bogota is hier de kleurverf niet gespaard

gelukkig is de kerk niet veelkleurig geverfd

groepjes mensen zijn er aan een “beeweg” bezig, iets wat mij herinnert aan 55 jaar geleden ….

enkel de voorgevels zijn geverfd, de zijgevels staan nog in de baksteen

de meeste huizen zijn niet alleen kleurrijk,

het zijn bovendien (souvenir)winkels, café’s (zonder alcohol), bars (met alcohol), restaurants, …

er is bovendien ook wat kitsch tussen dat alles

en ook wel figuren uit de kinderwereld

we komen voorbij een open huis waar 2 kleurrijke dames zitten. Ook al aangepast aan de kleuren van het dorp, zo vragen we.Welnee, we dragen de klederdracht van koffiepluksters.

hier is een koffiezaak, pas 2 dagen geleden geopend, waar er met de hand op traditionele manier koffie gezet wordt, per klant telkens vers gezette koffie. Dus maar even blijven om een kopje te proeven

een buurtbewoner komt kijken wat hier gaande is. Na de uitleg gaat hij toch maar verder, waarom zou hij betalen voor iets wat hij thuis ook heeft

links huist een bank en de toeristische dienst. Hier krijgen we een folder waarin vermeld staat dat Guatape het kleurrijkste dorp van Colombia is

In de tweede straat (er zijn er drie evenwijdige) zijn de onder-voorgevels met kleurrijk stukwerk versierd. Hier worden, veel meer dan in de eerste straat, beroepen, iets wat de bewoner aanspreekt, of zo maar eender wat, aangebracht en gekleurd

de fruit- en groentewinkel heeft wel toepasselijke afbeeldingen op de ondergevel

waarschijnlijk gaan ’s avonds ook de, wat wij noemen kerstboomlampjes, branden

dieren worden ook dikwijls uitgebeeld

het geheel van al die figuren en kleuren geeft een leuk geheel

een restaurant waar we lekker eten

wat later wordt het halfduister

je kan het zo gek niet bedenken of het staat afgebeeld op de onderzijde van een gevel

wanneer we een steile straat omhoog klimmen hebben we een zicht op de zijgevels en de daken van huizen. Dat is wel veel minder fraai en kleurrijk dan de gevels

Guatape ligt direct aan het meer. Blijkbaar is een deel van het dorp door het meer overstroomd

aan het water liggen grotere schepen en kleinere bootjes weke tochten op het meer verzorgen. Tijdens de weekdagen is dat vooral voor groepen of voor mensen welke een boot voor zichzelf huren

een straat verder op het centrale plein zitten de mensen samen en houden ze een praatje.Er wordt door deze mensen geen alcohol gedronken, wel koffie of een glas vers fruitsap

Bier wordt in bars gedronken vooral door lokale en internationale backpack-jongeren.

Het oude dorp Peñol bj het meer op 15 km van Guatape, werd door het stijgende water in de jaren 1970 helemaal verdronken. De elektriciteitsmaatschappij heeft voor de getroffen bewoners een nieuw dorp gebouwd, een heel eind hoger gelegen

nkel de top van de oude kerktoren steekt nog boven het water uit.Om dat te accentueren is er een groot betonnen kruis bovenop geplaatst

Via Medellin rijden we naar Santa Fe de Antioquia, ooit de hoofdstad van Antioquia. De stad is vroeg door de Spanjaarden gesticht.

Santa Fe de Antioquia is met een rode 2 aangeduid

Santa Fe de Antioquia ligt aan de overzijde van de Cauca rivier, op 550m hoogte. In feite is dit de voet van de westelijke Andesketen.
Santa Fe werd in 1541 gesticht door de Spanjaard Jorge Robledo. Het werd een belangrijk centrum voor goudwinning en was hoofdstad van Antioquia tot 1823.

op een van de pleintjes staat zijn standbeeld

Vele huizen in het oude, koloniale centrum zijn gebouwd in de “calicanto” stijl, de muren zijn hierbij een mengsel van bakstenen (meestal overschilderd) en natuursteen.

een typevoorbeeld van de bouwstijl in Santa Fe de Antioquia: een poort waarbij je niet kan zien wat er achter zit, vensters met een houten tralienetwerk, een muur uit steen, baksteen en een wit geschilderd gedeelte

Het centrale plein heet weer Plaza Simon Bolivar.

aan dit plein staat de kathedraal

de kathedraal binnenin

Mensen lopen hier te kuieren. Een tweeling moet poseren voor een foto. Als ik erbij kom kijken ze spontaan naar de lens …

niet alle gebouwen zijn hetzelfde, toch zijn ze in reeksen gebouwd

er is een fontein

en veel banken waarop mensen hun babbel houden, wanneer de grootste hitte van de dag voorbij is

In Santa Fe zien we heel wat winkels welke alcohol verkopen. Op andere plaatsen was ons dit niet opgevallen, maar de alcoholwinkels zijn voorzien van zware tralies.

We eten in een restaurant dat vol hangt met portretschilderijen. Ze zijn allemaal geschilderd door de eigenares van het restaurant

een borstbeeld dat Frida Kahlo voorstelt staat opeen laag tafeltje. Ze wordt omgeven door allerlei heiligenbeelden

op zaterdag staan er grote kommen met verschillende soorten groenten, een saladebuffet . Op weekdagen krijgt iedereen een bordje groenten

Niet alleen de gebouwen zijn typisch, ook de klederdracht van de meeste mannen : een grote hoed en een sjaal over de schouders

De mooiste kerkgevel is deze van Santa Barbara. Wanneer we er zaterdag namiddag langs komen is er een huwelijksmis bezig

Het is hier te warm om een kostuum te dragen. Mannen dragen een witte broek met een wit hemd over de broek. Vrouwen dragen diepe decoltés

de bruid heeft het erg warm, de bruidegom waarschijnlijk ook met een vest aan

een groep vrienden draagt eenzelfde hoed. De mensen worden voorzien van ofwel ijskoud water, ofwel ijskoud bier.

nog maar net heeft iedereen de straat overgestoken of er komt een begrafenis langs

6 km buiten het dorp is er een hangbrug over de Cauca rivier, gemaakt van ijzer en staal.De ingenieur werkte
ook mee een de Brooklyn Bridge in New York.Ze werd gebouwd op het einde van de 19^de eeuw, in 1897 om precies te zijn.

borstbeeld van de ingenieur. Het staat bij de oostelijke zijde van de brug

hangbrug over de Cauca rivier. Deze rivier stroomt tussen de centrale en de westelijke Andesketen

we maken deze uitstap met een tuktuk omdat we met onze huurauto niet over de brug mogen (voor het vervolg van de uitstap)

de brug gezien vanaf de overzijde

de Cauca staat momenteel zeker niet op haar hoogste peil. Vele zijrivieren zijn immers uitgedroogd, het regenseizoen zou over een maand moeten komen

toch stroomt het water nog en lijken er hier en daar draaikolken te ontstaan

Al het ijzer en staal is nog in originele toestand, het hout is al minstens 1 maal vervangen.

de achthoekige toren is in feite maar een omhulsel dat de stalen pijlers beschermd

een van de vier stalen pijlers

deze twee reeksen stalen kabels vormen de twee hangende kabels aan een zijde van de brug. Bij de zuil rechts vormen ook twee reeksen dergelijke kabels de twee andere hangkabels van de brug. Misschien dank zij het droge weer is het metaal van de kabels nog niet verroest

de houten vloer waarop de tuktuks en de auto’s van mensen met een vergunning, rijden, ziet er nog vrij nieuw uit

aan beide zijden van de rijweg is er een onafhankelijk en ruim voetpad. Ook hier werd de houten vloerbedekking en de houten leuningen hersteld

ook hier weer het heiligenbeeld (rechts van de linker toren) opdat er met de brug niets slechts zou gebeuren

Het gebied hier is over het algemeen zeer droog en warm. Overdag heersen hier (en ook in Santa Fe) temperaturen rond 30°C. Ook ’s nachts is het nog erg warm.

er zijn wel beken, maar die staan voor het grootste deel momenteel droog

We bezoeken aan de overzijde enkele kleine, weinig of niet toeristische, dorpen. Het eerste is Sucre

één van de betere straatjes van Sucre

ondanks de droogte van het gebied is er toch hier en daar water, ontsproten in de bergen

het kerkje op het centrale plein

omdat er op de centrale pleinen bomen staan, noemt men ze “centraal park”

Op de terugweg, naar het volgend dorpje, hebben we weer zicht op de brug, dus nog even een foto nemen

Het volgende dorpje heet Cordoba -nee, we zijn niet in Europa hoewel we ook al door Berlin en Madrid hebben gereden

de kerk s een simpel en goedkoop modern gebouw, gemaakt van betonstenen

en een golfplaten dak

Waar er water is, is leven mogelijk.De dorpjes zijn dan ook gebouwd daar waar er een waterbron is, of waar zuiver water in een beek voorbij stroomt

hier groeit kokos

en hier amandelen

Het volgende dorp, Sopetran, is heel wat groter.

het kerkgebouw is alvast meer imponerend

een groepje mensen is onder leiding van de pastoor iets aan het oefenen

het plafond van de kerk is voorzien van beschilderingen

Sopetran is een landbouwcentrum voor de streek. Omdat het vandaag zaterdag is, zijn veel boeren afgezakt naar Sopetran (net zoals op zondag) om hun producten te verkopen en om in te kopen.

zij rijden allemaal met een jeep, meestal een oude

momenteel worden pakken opgeladen

wie geen eigen vervoer heeft moet met de lokale bus (in 2010 hebben we ook nog in zo een open bus gezeten)

hier kan je ook de gekochte waren meenemen …

in deze zaak is het te doen. Zeer veel mensen staan er binnen

wat betaald is wordt op straat gezet met de naam van de koper op de verpakking.Alles veilig in Colombia?Ja toch …..

deze man zit te wachten op ?

Sopetran is voorzien van water, heel wat soorten groenten en fruit worden hier geteeld

een ideale plek dus om vers fruitsap (van mango) te drinken.We kenden het al van vroeger, In Brazilië en in Colombia dronken we alle dagen en overal vers fruitsap. Wat wij bijzonder lekker vinden is het sap van limoenen (in feite gemixte limoenen),van mango’s en ook van munt. Het fruit wordt goed gemixt samen met water of melk (wij kiezen voor het eerste). Als je wil wordt er (veel) suiker aan toegevoegd. Zelfs bij een dagschotel wordt er vers fruitsap gegeven, zo wat iedereen drinkt dit hier

limonada is sap van gemixte limoen + water + naar wens suiker

zoetigheid ontbreekt hier niet op het menu.Wij laten dit voorbijgaan aan ons …

Het centrale plein is levendig vandaag, het lijkt wel of al het leven zich hier afspeelt.Met deze warmte natuurlijk is bijna iedereen buiten ….

de grote boom welke veel schaduw levert is een Ceiba, kapokboom, heilige boom voor de indianen

mensen zitten hier gewoon te zitten

ook hier een hoed en de sjaal over de schouder

Het laatste dorp is San Jeronimo, dat op de weg van Medellin naar Santa Fe ligt.Deze weg is tevens een stukje van de Panamerican Highway, de weg van Alaska tot Vuurland.Alleen ter hoogte van Darien, het oerwoud tussen Panama en Colombia, bestaat die weg niet.Mensen welke deze route willen rijden moeten in Panama of In Colombia de boot op om de Darien te overbruggen.

wij doen ons kleine deeltje van die weg met de tuktuk

de kerk van San Jeronimo is uit baksteen opgebouwd

binnen is er een priester aan het prediken of doet hij een mis

zoals overal het centrale park zorgt voor schaduw, wat zeker hier welkom is

ook hier ontbreekt de fontein niet

We keren terug naar Santa Fe, nu over de nieuwe brug.Ze is voorzien voor een rijweg in elke richting, maar door de zware vrachtwagens mag er slechts beurtelings in 1 richting gereden worden, en mogen geen 2 zware vrachtwagens gelijktijdig op de brug.

Morgen, zondag, rijden we richting zuiden, terug de bergen in.  Voorlopig dus adieu hitte.