Reisverhaal «van Sydney naar Melbourne en bezoek aan de stad»

Australië | Australië | 4 Reacties 22 November 2014 - Laatste Aanpassing 23 November 2014

langs de kust van Sydney naar Melbourne

De kustweg (terug naar Melbourne) is een langere route dan deze welke we volgden door het binnenland, iets meer dan 200 km verschil.  De weg door New South Wales verloopt vooral door bossen, langs nationale parken, en langs weiland met koeien, soms schapen, en eenmaal een kangoeroefarm.  Kangoeroe wordt gekweekt om als wild te verorberen, ook in België.
Het eerste stukje weg , net ten zuiden van Sydney, loopt langs de oceaan, of beter, de Tasmaanse Zee.  Hier ligt het ene badplaatsje naast het andere, zeetoerisme voor de inwoners van Sydney.

Ook hier bestaat de kust af en toe uit hoge rotsen, die wel eens afbrokkelen.  Zo was 12 jaar geleden de weg helemaal verwoest.  In 2005 heeft men dan een weg op poten, bijna in zee en een eind van de rotsen verwijderd, klaar gemaakt.

Verder door zien we af en toe de zee, maar de kust is erg rotsachtig, dikwijls vrij recht in zee, met hier en daar een strand.

Wollongong heeft een grote haven waar zowel steenkool als graan verscheept wordt. Hier is ook de grootste staalfabriek van Australië, BluescopeSteel.  Het bedrijf heeft verschillende fabrieken, ook in de VS, in Azië, Nieuw Zeeland en de Pacific.
In het gehele gebied in New South Wales komen er erg veel rivieren, beken en meren voor.  

af en toe zien we op een meer, dicht bij de zee, de Australische Pelikaan.  Hier kunnen we vrij dichbij komen.  de vogels zijn zeer groot

De oceaan heeft ook verschillende inhammen, die soms ver in het binnenland komen.  Aan die inhammen, beschut van de golfslag, ligt er telkens een stadje.

dit is zo een binnenhaven, in een inham van de zee

We slaan eenmaal een weg in richting binnenland , naar Kangoeroe Vallei.  De 2 wegen vanaf de kust naar dit dorp gaan over een gebergte, door wouden.  Het stadje zelf is erg toeristisch, we zijn er wel op zaterdag, een koopdag voor vele mensen.
Net voorbij het dorp is er, zoals zovele plaatsen in de grote omgeving van Sydney, een waterwinningsgebied voor drinkwater voor de stad.

deze rivier wordt afgedamd, het water wordt behandeld en naar Sydney gestuurd als drinkwater

Het gebied op land, naast de rivier en het stuwmeer, is gedeeltelijk voor recreatie en er is een camping.  Het bijzondere aan dit gebied is dat er wombats vrij in de natuur voorkomen.  De camping is erg groot, zeer eenvoudig, maar toch aangenaam.  
's Avonds maken we een wandeling wat verder langs de rivier en zien we enkele wombats.  De dieren maken grote holen in de grond, en ze eten gras en malse bladeren. We kunnen vrij dicht komen, de wombats hebben helemaal geen angst van mensen.  Te dicht echter, zet hen aan om weg te stappen. 

wombats maken grote woonholen in de grond

deze wombat eet gulzig van het malse gras, hij is niet gestoord door ons

de wombat kan, net zoals de koala en de kangoeroe, zijn voorpoten als handen gebruiken.  Deze wombat heeft jeuk en krabt zich met zijn voorpoten

Hoe zuidelijker we rijden, hoe verder van Sydney,hoe minder toerisme  tot uiteindelijk het toerisme nog weinig belangrijk is.  Het laatste stadje van New South Wales lijkt het einde van de wereld te zijn.  Handelspanden staan leeg, te koop of te huur.  Op de camping zijn er enkele toersten, meer niet.

het strand aan de baai van Eden, het laatste stadje in New South Wales

in de duinen bloeien hier en daar planten

Roodlelhoningeter  (Anthochaera carunculata carunculata)

Voorbij Eden is er niets meer.  We zien een bord om te melden dat er de volgende 100km geen benzinestation meer is.  Nochtans zijn we hier niet in de outback!
Er is bijna geen verkeer meer op de weg, op een grote vrachtwagen na die kaas vervoert en tegen een vrij hoge snelheid uren en uren zonder stoppen verder rijdt.
We bemerken wanneer we aan de staatsgrens komen.  De wegverharding is anders en er staat een bord met "welkom in Victoria".  Ook hier verder niets.  Na ongeveer 50km is er één eetgelegenheid en nog eens een heel eind verder een leegstaand hotel.  Uiteindelijk komen we weer in een dorpje, een eind verder een groter dorp, nog een eind verder een stadje.  Het voelt vreeemd aan die leegte.

Het duurt een hele tijd voor we de zee terug zien.  Over bijna de ganse lengte van Eden tot Lakes Entrance zijn er natuurparken.  Net voor Lakes Entrance zien we een mierenegel de rijbaan oversteken.  Gelukkig is hij of zij over als het eerste voertuig er voorbij vliegt.
Lakes Entrance is een stad, gelegen aan de zee en in het midden van een groot aantel meren verspreid over ongeveer 150km breedte.  De meren staan met elkaar in verbinding, maar de verbinding naar zee slibt gemakkelijk dicht en moet steedsweer open gebaggerd worden.  Op die manier kan de vloot van vissersboten veilig beschut liggen op de meren, en kunnen zij uitvaren.

vissersboten in Lakes Entrance

Lakes Entrance toegang tot de zee

enkel van de vele meren

We houden halt bij het nationaal park Wilsons Promontory, kortweg ook wel Prom genoemd

Dit uiterste zuiden van het Australische vasteland bestaat vooral uit granieten rotsen.  Lang geleden was dit stuk van Australië verbonden met het eiland Tasmanië.  Maar doordat 10.000 jaar geleden opwarming van het klimaat plaats vond ontdooide er grote hoeveelheden ijs op noord- en zuidpool.  Hierdoor steeg de zeespiegel en werd de verbinding over land verbroken.  In diezelfde tijd was er ook een verbinding met Papua Nieuw-Guinea.

op deze kaart zie je de ligging van Tasmanië (onder) en Papua Nieuw-Guinea (boven)

Het ganse schiereiland Wilsons Promontory, evenals een gedeelte van de zee er rond en enkele eilandjes behoren tot het grote natuurpark.  Er is een grote camping, met slechts enkele plaatsen waar kampeerders een elektriciteitsaansluiting kunnen maken, en er is geen internet.  

de Roze Kaketoe (Eolophus roseicapilla) zit met tientallen gelijktijdig op de camping en komt dicht bij on

ook de Pennant Rosella is van de partij tussen de kampeerders

Wel is er een zeer mooie natuur.  In het gebied zijn er meer dan 30 wandelingen, kort of maximaal één dag lang, en er zijn ook een aantal meerdaagse en moeilijke  wandelingen uitgestippeld.  Wij kiezen voor een zestal kortere wandelingen.
Enkele ervan geven ons een beeld van een klein gedeelte van deze zeer lange kust

de granieten rotsen op land

aan  zee

evenals de eilanden in zee, ook opgebouwd uit graniet

sommige ervan zijn maar een (grote) rots groot

hier en daar zijn er kleine stranden

enkele stranden zijn afgezoomd met zeer grote rolkeien (vergelijk met de vogel bovenaan de rots)

het water heeft een mooie kleur, is kristalhelder en erg koud

er is één strand met spierwit, zeer fijn kwartszand

ook dat is afgezoomd met grote rotsblokken geschuurd graniet.  
Op dit strand wordt er gewaarschuwd dat vissers niet bovenop de lage rotsen mogen klimmen omdat er wel regelmatig reuzegrote golven  afkomen die hen gewoon mee slepen in zee.

Australische Zwarte Scholekster (Haematopus fuliginosus fuliginosus)

rivieren en beken monden uit op het strand of in de zee

Andere wandelingen laten ons iets van het binnenland zien, of wat ervan toegankelijk is.  Een stukje van het eiland is vrij vlak.  Hier zien we wilde (niet gekweekte) dieren.

de emoe doets niets liever dan tussen keitjes te pikken, maar als we dichterbij komen loopt hij of zij wat verder weg

ook sommige kangoeroes springen weg als we in de buurt komen

de kangoeroes dragen hier een halsbandje en dikwijls ook een oormerk.  Men doet onderzoek naar hun gedragingen.  Met de bandjes kunnen ze elektronisch gevolgd worden

een kangoeroemoeder waarvan het jong nog weg zit in de buidel

hier komt de kleine al eens piepen

Wallaby's blijken liever in het bos te verblijven.  Ze eten geen gras, zoals de kangoeroe's, wel blaadjes van struiken.  

eerst zien we enkel de staart op het pad liggen, terwijl de wallaby aan een struikje eet.  Als het dier ons hoort richt het zich op en spitst zijn oren.  Als we dichterbij willen komen zet hij of zij het op een lopen

En de wombat trekt zich helemaal niets aan van mensen.  Deze staat gewoon te grazen op een kleinere grasvlakte langs de doorgaande weg.  Iedereen kan dicht bij het dier komen om een foto of foto's te maken.

de wombat ziet er voor velen een schattig diertje uit, klaar om te aaien

bekijk even zijn scherpe nagels (ook zijn tanden zijn scherp).  Nagels en tanden gebruikt het dier o.a. om tenten open te schuren als er binnenin voedsel bewaard wordt en het dier dat ruikt.  Op de camping wordt ervoor gewaarschuwd, we horen het ook van mensen die het proefondervindelijk hebben meegemaakt.  Voedsel steeds bewaren in de auto

De vegetatie langs een wandelpad is deze van een warm regenwoud

Correa reflexa is een soort fuchsia, die in Australië inheems is en helemaal aangepast is aan de gure wind en de droogte.  Dat is duidelijk te zien aan de blaadjes die gebouwd zijn om vocht niet te laten verdampen

boomvarens zijn hier in grote aantallen aanwezig

Fishbone Water-Fern (Blechnum nudum) is ook een typische plant in dit gedeelte van Australië

Er is ook een wandling die het smalle gedeelte van het schiereiland oversteekt. 

Banksia serrata is een kleine boom die in dit gebiedje in groteaantallen voorkomt.  Zijn vrucht bevat zaden die voor een groot aantal dieren en vogels als voedsel dient

Dan komen we aan het noordoostelijk deel van het schiereiland, gelegen aan een zijbaai van een zijbaai. Het water van de zee is hier erg rustig, het oppervlak is spiegelglad. Hier is er plaats voor mangrove's, de meest zuidelijke ter wereld. De boompjes zijn klein zodat we een goed uitzicht hebben.

de zwarte mangrove

op rotsen net in het water, dichtbij de mangrove, komt een groep Australische Witte Ibis voor.  Ze zitten er rustig en worden door niets of niemand gestoord

het gebied is een mooie afsluiter voor ons bezoek aan Wilsons Promontory N.P.

Daarna rijden we verder door naar Melbourne.  De camping ligt 9 km ten noorden van het centrum.
Melbourne is de tweede grootste stad van Australië (na Sydney) met ongeveer 4,4 miljoen inwoners  en heeft een oppervlakte van 9.900 vierkante km.   De stad is in 1835 gesticht door kolonisten van Tasmanië.  
Melbourne en Sydney zijn eeuwige rivalen, maar blijkbaar is Melbourne aangenamer om er te wonen, terwijl Sydney de rijkere stad is.  Hele dorpen uit sommige landen, zoals Viëtnam,Libanon, Italië, Turkije en Soedan.  zijn verhuisd naar Melbourne.  En blijkbaar is Melbourne de derde grootste Griekse stad, na Athene en Thessaloniki!  Hetzelfde zien we over Italië, Melbourne zou de grootste Italiaanse stad zijn!

ter illustratie deze gegevens uit het Museum voor immigratie in Melbourne

Nadat de eerste kolonialen Melbourne gesticht hadden, kwam er enkele jaren later een eerste schip met Duitsers toe, gevolgd door nog vele andere.  Zij stichtten ten noorden van het toenmalige centrum verschillende Duistse steden.  Wij staan op een camping in Coburg.  Niet ver hiervan is Heidelberg.  Deze plaatsen zijn nu opgeslorpt door de stad, maar de namen worden nog aan de wijken gegeven.

In het zuidelijk deel van de stad snijdt de Yarra rivier oost-west door de stad.  Melbourne ligt verder niet direct aan de Oceaan, maar wel beschut door de Port Filip baai.

de toegang tot de eigenlijke zee, de BassStraat, is vrij smal.

ook hier zijn er enkele bronzen beelden op de stoepen in de stad te vinden.  Veel mensen hebben al wel eens op de neus gewreven, want die glimt en is niet geoxideerd

In de stad zijn er nog vele 19-de eeuwse gebouwen, toen er veel geld was afkomstig van de goudvelden, dieper in de staat Victoria (uitvoerig geschreven in het eerste verhaal)

voor ons niet de mooiste gevels, ze zijn erg strak

we zien verscheidene oude gebouwen, verhoogd met één of twee modernere verdiepingen

hier heeft men andere eigenaardigheden toegevoegd aan het dak

wat een verzameling van gebouwen en stijlen

geen moskee of Arabisch gebouw, wel een theaterzaal

Moderne gebouwen:

een gebouw van de universiteit.  De witte strepen zijn krassen in het raam van de tram, waardoor ik de foto heb genomen

door al deze kleuren lijkt het gebouw veel levendiger

Het centrum van de stad, is zoals overal in Australië, het Central Bussiness District.  Daar is het centrale plein in 2002 ingericht met een architecturale eenheid in de gebouwen.  Blijkbaar was toen niet iedereen zo positief over het plan, maar nu is het de plaats waar mensen samen komen, waar steeds wat te beleven valt, waar zo ongeveer iedereen nu tevreden over is.

een van de gebouwen op het plein

tijdens de middagpauze zitten er vooral schoolkinderen op het plein

alle belangrijke optredens, manifestaties, ... worden op een zeer groot televisiescherm op het plein uitgezonden.  Hierdoor worden ook mensen samen gebracht.  Dagelijks is er continu wat te zien op het scherm, zonder geluid, enkel met ondertitels

of neem een stoel en zet je om gewoon te genieten van wat er allemaal op het plein te zien is

een overzicht van alle gebouwen op het plein

Aan de ene zijde van het plein ligt de Yarra, de rivier die door de stad loopt.  

Aan de andere zijde is er het  Flinders Street Station, het station waar tijdens de weekdagen meer dan 1 miljoen mensen per dag toekomen om in de stad te werken.

de hoofdingang van het station, een gebouw van het begin van de jaren 1900

aangepast aan de de jaren 1900 is er geen elektronisch bord waar de vertrektijden vermeld worden, maar is er, per spoorlijn, een klok waarop te lezen valt wanneer de eerstvolgende trein vertrekt, evenals het nummer van het spoor

Tegenover het centrale plein ligt St Pauls Cathedral. 

En aan de vierde zijde, in de gebouwen, bevinden zich, naast het Australian Centre for Moving Image, dat we niet bezoeken,het Ian Potter Centre: National Gallery of Victoria.  Zowel het gebouw buiten en binnen als de tentoonstellingen zijn een bezoek zeker waard.

via het atrium kan men het Ian Potter Centre bereiken.  Het gebouw bestaat uit staal, glas en zink

de achterzijde van het museum mag ook wel gezien worden

Een eerste afdeling heeft werken van moderne Aboriginal kunstenaars.

dit erg sprekende werk wordt uitgelegd op de volgende foto, het gaat over de tijd dat de missies de daders waren van de "gestolen generatie"

dit werk bevat aan de buitenzijde vooral handen in dunne bladen roest ijzer, de cirkels zijn gemaakt van roeste prikkeldraad.  Uitleg volgt hier onder

net zoals bij vele werken in dit museum, is er ook een tekst voor kinderen bijgevoegd,.  Scholen gaan ook musea bezoeken, de kinderen leren hierdoor een werk, dat voor hen weinig zegt, begrijpen

Een tijdelijke tentoonstelling heeft als thema "instrument builders project".  Dit project is hier aan zijn derde editie toe, de vorige 2 vonden plaats in Indonesië.  Bij al de werken wordt er automatisch muziek of geluid geproduceerd.  Hiervoor wordt er gewerkt met batterijen.  
De medewerkers van het museum hebben hier oordoppen om hun gehoor te beschermen.  Dit project is ondergebracht in een zijgedeelte van het museum.  Voor ons is het leuk om er door te wandelen en te kijken.  De bezoeker wordt af en toe gevraagd om zelf deel te nemen.

Een derde tentoonstelling toont werken van Robert Jacks, begin dit jaar gestorven

een zaal van het museum met nog meer werken van deze kunstenaar
Verder zijn er enkele zalen met werken van Australische kunstenaars uit de 19de eeuw en zalen met werken van Australische kunstenaars uit de 20ste eeuw

dit werk hoeft niet alleen op de Australische stadsmentaliteit te slaan.  We zitten om 17u10op de tram en bekijken de mensen, gelukkig zijn er hier veel die lachen en praten

Uit de Joseph Brown collectie nog één werk

De tweede dag keren we terug omdat er dan een nieuwe tentoonstelling van Emily Floyd opent met als thema "Dawn" en "Dawn for kids".  Dawn was een krantje uitgegeven van en voor vrouwen om hun eigenheid tot uiting te laten komen, hun rechten op te eisen, zich bezig te houden met heel wat problemen rond vrouwen, hun stem te laten horen.

in de inkom van het museum staat dit werk van haar als aankondiging

kleurrijk , groot en meerdere stukken samen, vormen telkens één werk.  Hier een overzicht van de eerste zaal.  De ouders van Emily waren speelgoedfabrikanten

tussen de kleurrijke blokken in allerlei vormen, staan er verschillende kleurrijke papegaaien opgesteld

en nog een werk van haar

en een laatste beeld van een gang tussen verschillende zalen en verdiepingen

Wat verder, niet meer op het centrale plein,  in het centrum bevindt zich het Immigration Museum, ook al een topper.

op de bovenste verdieping is er een tijdelijke tentoonstelling met als thema "Identiteit: jouw, mijn, ons".  Deze tekst is de inleidende tekst

een belangrijk deel van deze tentoonstelling gaat ook over vooroordelen, met hier en daar korte teksten zoals deze
Dat immigratie en vooroordelen hand in hand gaan komen we duidelijk te weten in dit museum.  Bij het begin van de 18-de eeuw was de idee dat de mensheid verdeeld was in rassen, en dat enkel het blanke ras aan de top van de hiërarchie stond, de hoeksteen van het Europees denken en handelen naar andere "rassen" toe. De slavernij was een duidelijke toepassing van dit denken en handelen.
Tussen 1850 en 1900 behandelde men de Aboriginals vanuit de wetenschappelijke (?) kennis dat enkel blank raszuiver is en dat andere rassen dus zoveel mogelijk moesten gezuiverd worden door de Aboriginal-kinderen in blanke milieu's groot te brengen.  Tussen 1900 en 1941 was de idee van het "zuivere ras" de basis waarop toelating tot immigratie in de VS, Zuid-Afrika, Canada, Nieuw-Zeeland en Australië, werd beslist.  Na 1941 werd het begrip "menselijk ras" weg gelaten en vervangen door "variatie tussen mensen".  Tot de jaren 1960 echter bleef dit "nieuwe inzicht" achterwege bij de selectie van immigranten in Australië, vooral naar Aziaten toe.  Ook de zienswijze t.o.v. Aboriginals veranderde slechts heel traag.  Na 1981 vond de multiculturele samenleving meer en meer ingang in de manier waarop de staat georganiseerd werd.

In het museum wordt er ook een tijdlijn gegeven met het verloop van de immigratie, beginnend bij 1820 toe begin 21-ste eeuw.

hier een voorbeeld wat er in de jaren 1970 belangrijk was in de samenleving met Aboriginals en de immigratiepolitiek

In een volgende zaal gaat het over het leven tijdens de overtocht van Europa naar Australië.  De omstandigheden op de boten in de eerste jaren waren verschrikkelijk.  Het doel was vooral "overleven".  Ziekten kwamen veel voor.  er was een dokter aan boord, maar verder dan wat kruidenmengsels toedienen was de geneeskunde nog niet gekomen.  Die dokter moest ook toezicht houden op het kuisen van de dekken, toiletten (of wat ervoor moest doorgaan),  maaltijden.
Vele mensen die de overtocht maakten waren arm en reisden "assisted".  Dit betekende dat zij hun reis niet zelf moesten betalen, maar bij hun aankomst enkele jaren (gratis) moesten werken voor de opbouw van Australië.  Dit systeem is heel lang in voege gebleven.

dit was een verblijf waarin een ganse familie maanden moest doorbrengen tijdens de overtocht.  In deze leefplaats was er geen water aanwezig.  Drinkwater op de schepen was (verontreinigd) rivierwater, opgepomt in de havens  waar er aangelegd werd

In amper 6 generaties  is de manier van reizen helemaal veranderd, veel veiliger, gezonder en vooral ook korter.

En de huidige politiek van Australië

Terug buiten komen we weer in het verkeer terecht.
Het openbaar vervoer van en naar het centrum gebeurt vooral door trams.  Van de camping is het voor ons ongeveer 45 minuten met een tram tot in het centrum.  Rond het centrum zelf rijden er enkel oude trams, in wijzerzin en in tegenwijzerzin, gratis en met info wat er te bezoeken is bij elke stopplaats.

de oude tram binnenin

Verder rijden er minder oude en ook enkele moderne trams. 

deze tram lijkt er wel op alsof buscarroserie op een tramonderstel geplaatst is

de tram van de toekomst, in Melbourne gemaakt voor Melbourne

nog regelmatig rijden er oude trams die gewoon met de verfborstel wit geschilderd zijn.  ze zijn oud, maar hebben geen charme

In het centrum is er het stadhuis.

Net buiten het centrum zien we dan het parlementsgebouw voor de staat Victoria, waar Melbourne de hoofdstad van is.

een erg klassiek  parlementsgebouw in vergelijking met vele andere bouwwerken in de stad

naast het parlementsgebouw is er een parkje met een fontein waarvan het water van boven naar beneden valt
De State Library of Victoria zou een mooi gebouw zijn, maar is nu helemaal ingepakt

naast de toegangstrappen tot de bib heeft men een kunstwerk gemonteerd met als titel "gras".  Het geheel geeft de indruk verwaarloosd te zijn, in een stad waar alles redelijk goed onderhouden is

Naast leeszalen, informaticazalen, een archiefzaal, ... is er in de bibliotheek ook een schaakzaal

een mooie zaal waar er door bezoekers gewerkt wordt heeft een koepel 6 verdiepingen hoger

meestal word er gewerkt, maar kort na de middag kan het soms wel eens lastig zijn....

Buiten het eigenlijke centrum ligt het Melbourne Museum in een park

ook hier is er een heel lange glazen wand
Het centrale deel van het museum is een soort serre waar allerlei planten en lagere diersoorten aanwezig zijn en waar er info gegeven wordt over water

(Litoria lesueuri) is een kikkersoort die leeft in sterk stromende rotsbeken.  Om stand te houden tegen het watergeweld hebben de volwassen kikkers zuignappen op de onderzijde van hun tenen

Doornastrild (Neochmia temporalis) is een kleine vogel

Zowel de straat die uitgeeft op het parlement, de Bourke Street, als deze waar zich het stadhuis bevindt, als de Collinsstreet, zijn winkelstraten.  In de aanloop naar kerstmis (los van elke godsdienst) wordt nu alles in gereedheid gebracht voor kerstmarkten, winkeletalages en straatversieringen.

op het plein bij het stadhuis, achter deze afsluitingen, is men bezig om de kerstmarkt op te bouwen

aan de zijgevel van het Flinders Street Station wordt er ook druk getimmerd om de kerststemming, lees koopsfeer, er in te brengen

kerstmis in volle zomer, met een dikke pak watte die sneeuw moet voorstellen!

hier denken we dan maar aan de paasklokken

een mooie arcade met een glazen overkapping, helemaal in de kerstsfeer

de (luxe) patisserie zit helemaal vol, mooi om te bekijken

Eén warenhuis is klaar met zijn etalage.  Er staan tientallen mensen om de versieringen te zien.  Er is zelfs een ketting zodat toeschouwers wat op afstandd moeten blijven en dus meerderen tegelijkertijd het spectakel kunnen zien.  Hier ondekken we dat er in het kerstgebeuren Santa Claus aanwezig is.  Deze figuur ziet er net een Sinterklaas uit (zonder de veel besproken zwarte piet !), brengt lekkers en vooral ook kadootjes voor de kinderen, heeft een troon waar de kinderen op zijn schoot mogen zitten.  Dat alles echter wordt niet op 6 december, maar wel met kerstmis gevierd.  Hoe dat het er dan op kerstmis zelf aan toe gaat weten we (nog) niet.

In het centrum van de stad staat er zelfs een postbus waar enkel brieven voor Santa Claus mogen gepost worden

in de etalage van een speelgoedwinkel staan echte princessenkleedjes voor vooral grote kinderen

Voor ons, bewoners van het noordelijk halfrond, een beetje een ongerijmdheid: aan de ene zijde van de straat een knalblauwe lucht (en warme temperatuur)  met dit bord

en een beetje verder aan de overzijde ...

Het westelijke uiteinde van het stadscentrum grenst aan de Docklands, een gebied waar vroeger de dokken waren (nu helemaal niet meer) en dat nu een bouwplaats is voor buildings.

Aan de overzijde van de Yarra ligt de Southbank.  Daar is o.a. het Melbourne Convention and Exhibition Center, een voorbeeld van moderne architectuur in de stad.

de korte zijde van het gebouw

en de lange zijde met een glazen wand van meer dan 400m

De Eureka Tower, genoemd naar de opstand in Ballarat (zie eerste verhaal), telt 92 verdiepingen, is 300m hoog en voltooid in 2006.  De toren is het hoogste gebouw in Melbourne.

op de foto lijkt de Eureka Tower wel een meetlat te zijn.  In de werkelijkheid vallen de lange en korte horizontale strepen niet zo zeer op

Ook de botanische tuin ligt in een groen gebied tussen de Yarra rivier en de baai.  De tuin is in oorsprong door een Duitse wetenschapper gestart.  Hij heeft ook een unieke en enorme verzameling zaden van planten, een herbarium, aangelegd.  Hierbij zijn er planten die ondertussen al uitgestorven zijn en dank zij de zaden opnieuw in hun oorspronkelijk gebied zijn ingevoerd.  Eén vandie plantensoorten was door de enorme brand van 2009 uitgestorven en groeit nu terug in zijn kleine biotoop.
In de botanische tuin zijn er verschillende landschapsarchitecten aan het werk geweest, het is niet alleen een interessante, maar ook een zeer mooie tuin.

een cactus is helemaal geen plant van Australië, maar deze met de mooie bloemen, krijgt toch een plaatsje

deze Australische boom, letterlijk vertaald "flesboom" heeft een speciale stam, die de vorm heeft van een fles.  In de stam zit een grote hoeveelheid vocht opgestapeld zodat de boom kan overleven in de droogte

dit gedeelte van de tuin is bepland met droogteresistente planten

deze eucalyptus met een witte bast wordt niet benoemd.  Vele eucalyptussoorten verliezen hun bast, maar deze is daar extreem in.  Hele vellen, net papier, komen los van de stam. Voor de eucalyptus is dit een manier  om organisch materiaal dat bij brand de brand zeer goed onderhoud, te voorzien aan de natuur.  Bij extreme droogte (niet door de mens veroorzaakt, maar gewoon door het klimaat) brand de bijna papieren schors erg goed.  Daardoor blijft de brand in de omgeving van de boom en ontstaat er een hoge temperatuur.  Pas dan komen de zaden uit hun omhulsel vrij en kunnen ze nadien kiemen.  Zonder brand kunnen geen nieuwe boompjes kiemen.

Langs de weg zien we een schoolgebouw, erg strak en stijf, van een Anglikaanse school.  Dit is een privé school.  Niet het gebouw echter trekt onze aandacht, wel het reklamepaneel

sommige dingen herkenbaar, maar het woord "white" zou bij ons helemaal niet meer kunnen vermeld worden.

Vandaag zaterdag zijn de meeste mensen vrij.  Echter niet de bouwvakkers, die werken 6 dagen op 7 en 12u per dag!  Veel mensen doen aan sport op hun vrije zaterdag.  Rond de botanische tuin is er een loopparcours waar permanent vele, vooral jonge mensen, hun wekelijks rondje(s) lopen.  Op de Yarra zien we kajaks en andere watersporten.

Trouwens dichtbij de Yarra, aan de zijde van het stadscentrum, is er een zeer groot gebied met allerlei grote tot zeer grote sportcomplexen.

kindersport op vele terreinen gelijktijdig, niet voetbal maar wel cricket

een klein deeltje van het cricketstadion

We wandelen voorbij de Victoria Art Gallery International, een enorm lang gebouw en helemaal niet mooi

Hier zijn vele Europese werken te zien, dus dat bezoeken we niet.  We gaan wel even binnen in de reusachtige inkomhall.  Daar staat een gouden paardenmolen, zonder paarden, maar met spiegels.

bij nader toezien blijkt dit een kunstwerk te zijn van Carsten Höller met als titel Golden Mirror Carousel uit 2014
De molen draait traag en heeft als doel dat mensen zich bezinnen

de enige kleur in een nabij gelegen zaal is het plafond

We komen langs een theater met een opvallende gevel

en daarnaast een recital center

Hiermee is ons bezoek aan Melbourne afgelopen.  We beginnen zaterdagavond het derde deel van onze Australië trip met de ferry naar Tasmanië.  Zondagochtend komen we daar aan.

nog even een zicht op de stad, met links de achtersteven van de Spirit of Tasmania, een schip met 10 dekken, waarvan er 6 voor voertuigen.  Op één dek staan er zeer veel opleggers.  Vele goederen  immers moeten  van Australië naar Tasmanië verscheept worden, maar ook omgekeerd komt er veel van Tasmanië naar Australië